اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر اجتناب تجربه ای و سلامت عمومی در بازماندگان سیل (مطالعه موردی)

مقدمه: در بلایای طبیعی نیاز به مداخلات روان شناختی افزایش می یابد. درمان متمرکز بر شفقت این توانایی را دارد که با تأکید اساسی بر محوریت سیستم اعتماد و تسکین در کاهش فرازند مبتنی بر تهدید فرد آسیب دیده را قادر می سازد تا به خود و دیگران توجه داشته باشد. بر این اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت برکاهش اجتناب تجربه ای و بهبود سلامت عمومی بازماندگان سیل استان خوزستان صورت گرفته است. روش ها: این پژوهش به روش آزمایش موردی از نوع خط پایه چندگانه انجام شد. بدین منظور، یک آزمودنی به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و داوطلبانه تحت درمان قرار گرفت. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه پذیرش و عمل (AAO-II) و پرسشنامه سلامت عمومی (GHQ-12) بودند. پروتکل درمان متمرکز بر شفقت در سه مرحله خط پایه، مداخله ی و پی گیری اجرا گردید. تحلیل داده ها به روش های ترسیم دیداری، شاخص تغییر پایا و فرمول درصد بهبودی انجام گردید. یافته ها: یافته ها نشان داد که آزمودنی در مرحله درمان برای متغیر اجتناب تجربه ای (30/11%) و متغیر سلامت عمومی (36/8%) بهبود را تجربه کردند. همچنین نتایج حاصل از مرحله پیگیری یک ماهه نشان داد که آزمودنی برای متغیر اجتناب تجربه ای (27/13%) و متغیر سلامت عمومی (33/33%) بهبود را تجربه کرد. نتیجه گیری: بنابراین یافته های پژوهش بیانگر این است که درمان متمرکز بر شفقت با کاهش فعالیت سیستم تهدید و افزایش فعالیت سیستم تسکین موجب کاهش اجتناب تجربه ای و بهبود سلامت عمومی بازماندگان سیل و بحران های طبیعی شده است.

Keywords:

درمان متمرکز بر شفقت , اجتناب تجربه ای , سلامت عمومی , بازماندگان سیل