نقش تأثیر معنادرمانی گروهی بر بهزیستی روانشناختی و تاب آووری معتادان شهر شیراز

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثربخشی معنادرمانی گروهی بر بهزيستی روانشناختی و تاب آوری در معتادان به مواد مخدر شهر شیراز بود. به لحاظ ماهیت و اهداف، اين پژوهش کاربردی و برای اجرای آن از روش پژوهش شبه تجربی از نوع پیش آزمون - پس آزمون همراه با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی تمام معتادان شهر شیراز بودند که در سه ماه سوم سال 1398 به مراکز ترک اعتیاد سطح شهر بود که با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس تعداد 60 نفر ( 30 نفر گروه آزمايش و 30 نفر گروه کنترل) در پژوهش شرکت داده شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه ی بهزيستی روانشناختی ريف ( 1980 ) و تاب آوری کانر و ديويدسون ( 2003 ) استفاده شد. جهت تجزيه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کواريانس استفاده شد. نتايج پژوهش نشان داد، بین گروه آزمايش که تحت معنادرمانی گروهی قرار گرفته اند و گروه کنترل از لحاظ میزان بهزيستی روانشناختی و مولفه های آن (رضايت از زندگی، پذيرش خود، شادی و خوش بینی، رشد و بالندگی فردی، ارتباط مثبت با ديگران و خودپیروی) و تاب آوری تفاوت معناداری وجود دارد، میزان بهزيستی روانشناختی و مولفه های آن و تاب آوری در گروه آزمايش بالاتر است.

Keywords:

معنادرمانی گروهی , بهزیستی روانشناختی , تاب آوری , معتادان