اثر هشت هفته تمرین هوازی و دو هفته بی تمرینی بر رزیستین و فیبرینوژن مردان سالمند

مقدمه: امروزه ﺑﻴﻤﺎری ﻫﺎی قلبی-ﻋﺮوقی از ﻋﻠﻞ ﺷﺎﻳﻊ ﻣﺮگ و ﻣﻴﺮ در ﻛﺸﻮرﻫﺎی ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻲ آﻳند. ﻓﻴﺒﺮﻳﻨﻮژن و رزیستین دو ﻣﺎرﻛﺮ اﻟﺘﻬﺎﺑﻲ مهم ﭘﻴﺸﮕﻮی ﺧﻄﺮ آﺗﺮواﺳﻜﻠﺮوز ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻫﺪف از اﻧﺠﺎم اﻳﻦ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺑﺮرﺳﻲ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻫﺸﺖ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻫﻮازی و دو هفته بی تمرینی بر سطوح رزیستین و فیبرینوژن مردان سالمند می باشد. روش کار: 22 مرد سالمند غیرفعال از خانه سالمندان انتخاب و بطور تصادفی به دو گروه 11 نفره تجربی و شاهد تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه 30 تا 45 دقیقه تمرین هوازی با شدت 55 تا 70 درصد حداکثر ضربان قلب انجام دادند. سپس به مدت دو هفته تمرینات خود را قطع نمودند. در کل دوره تحقیق گروه شاهد تنها فعالیت های روزمره خود را انجام دادند. خونگیری قبل، پس از هفته هشتم و دهم از تمامی آزمودنی ها صورت گرفت. از آزمون های کالموگروف- اسمیرنوف، تحلیل واریانس مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد (0/05≥p). نتایج: تفاوت معنی داری در تغییرات سطوح رزیستین (0/40=p) و فیبرینوژن (0/95=p) گروه کنترل در هفته های اول، هشتم و دهم وجود نداشت. با این وجود، سطوح رزیستین (0/01=p) و فیبرینوژن (0/001=p) گروه تجربی در هفته هشتم به طور معنی داری پایین تر از گروه کنترل بود. سطوح فیبرینوژن در هفته دهم به طور معنی داری بالاتر از هفته هشتم بود (0/001=p). بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد هشت هفته تمرین هوازی منجر به کاهش معنی دار رزیستین و فیبرینوژن مردان سالمند می گردد، با این وجود پس از دو هفته بی تمرینی، سطوح کاهش یافته فیبرینوژن دوباره افزایش می یابد.

Keywords:

Aerobic training , Exercise , Resistin , Fibrinogen , Elderly , تمرین هوازی , بی تمرینی , رزیستین , فیبرینوژن , سالمندی