کاربرد اصل مثبت در علم اصول و فقه
عنوان مقاله: کاربرد اصل مثبت در علم اصول و فقه
شناسه ملی مقاله: JR_FIQH-51-4_005
منتشر شده در در سال 1398
شناسه ملی مقاله: JR_FIQH-51-4_005
منتشر شده در در سال 1398
مشخصات نویسندگان مقاله:
الهام معزی نجف آبادی - دانشگاه تهران
سید ابوالقاسم نقیبی - دانشگاه شهید مطهری
خلاصه مقاله:
الهام معزی نجف آبادی - دانشگاه تهران
سید ابوالقاسم نقیبی - دانشگاه شهید مطهری
اصل مثبت در ادبیات اصولی به استصحابی اطلاق میشود که آثار شرعی بر مؤدای آن به واسطه لوازم عقلی و عادی و اتفاقی (مثبتات) مترتب شود. اصولیان متقدم بر شیخ انصاری، مثبتات استصحاب را حجت میدانستند؛ اما مشهور اصولیان متأخر از ایشان، قائل به عدم حجیت اصل مثبت شدند. مبتنیی بودن بیاعتباری برخی از مسائل اصولی بر عدم اعتبار اصل مثبت و تأثیر این مسائل در فتاوای فقها، نشان از کاربرد وسیع این مسأله دارد. عدم حجیت اصل تأخر حادث و استصحاب عدم ازلی، عدم جواز اموری همانند ترتیب آثار فرد بر استصحاب کلی، ترتیب آثار مقتضا بر استصحاب عدم مانع در قاعده مقتضی و مانع و إثبات موضوع حکم به شکل مقیَّد با استصحاب جزء موضوع، جملگی به عدم حجیت اصل مثبت مربوط است.
کلمات کلیدی: اصل مثبت, اصل تأخر حادث, استصحاب عدم ازلی, استصحاب کلی, قاعده مقتضی و مانع
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1141296/