بررسی اثربخشی آموزش خودمراقبتی بر سالمت جسمی و روانی در بیماران دیابتی نوع 2

مقدمه: مراقبت از خود، نقش ویژه ای در مراقبت از بیماری های مزمن دارد. رعایت فعالیت های خودمراقبتی تاثیر زیادی بر عملکرد جسمی و روانی بیماران مبتلا به دیابت دارد. لذا این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی آموزش خودمراقبتی بر سلامت جسمی و روانی در بیماران دیابتی نوع II انجام شد. روش کار: این مطالعه از نوع نیمه تجربی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه ها بصورت در دسترس انتخاب و با تخصیص تصادفی به دو گروه کنترل (40نفر) و مداخله (40نفر) تقسیم شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های کیفیت زندگی عمومی(SF36) و جمعیت شناختی در طی قبل و بعد از مداخله در هر دو گروه استفاده گردید. گروه مداخله در طی 8 جلسه تحت آموزش خود مراقبتی (پاور پوینت، پمفلت، کتابچه) قرار گرفتند. سنجش مجدد افراد سه ماه بعد از انجام مداخله صورت گرفت و نتایج توسط نرم افزار spss16 و آزمون تی تست و خی دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: قبل از انجام مداخله، میانگین کلی کیفیت زندگی 20.82±34/59 در گروه مداخله و 21.87±66/57 در گروه کنترل بود (31/0= p). پس از انجام مداخله این میانگین به 18/18±18/73 در گروه مداخله و 72/20±05/60 در گروه کنترل رسید (001/0= p).   نتیجه گیری: آموزش خود مراقبتی موجب  افزایش آگاهی فرد دیابتی در رابطه با مسایل مختلف دیابت، بهبود سلامت جسمی و روانی و همچنین افزایش کیفیت و طول مدت زندگی بیماران می شود. 

Keywords:

Diabetes , Self-care , quality of life , training , دیابت , آموزش , خود مراقبتی , کیفیت زندگی