میزان افزایش حضور پذیری در بافت فرسوده شهری (نمونه موردی: شهرستان خدابنده (قیدار))
عنوان مقاله: میزان افزایش حضور پذیری در بافت فرسوده شهری (نمونه موردی: شهرستان خدابنده (قیدار))
شناسه ملی مقاله: JR_PAYA-2-18_007
منتشر شده در شماره 18 دوره 2 فصل در سال 1398
شناسه ملی مقاله: JR_PAYA-2-18_007
منتشر شده در شماره 18 دوره 2 فصل در سال 1398
مشخصات نویسندگان مقاله:
سولماز احمدی باروق - عضو هییت علمی گروه معماری و شهرسازی دانشگاه پیام نور مرکز زنجان، تهران، ایران
مهران منصوری - دانشجوی کارشناسی مهندسی شهرسازی دانشگاه پیام نور مرکز زنجان
محمدرضا بیگدلی نعلبندان - دانشجوی کارشناسی مهندسی شهرسازی دانشگاه پیام نور مرکز زنجان
محمد بیگدلی نعلبندان - دانشجوی کارشناسی مهندسی شهرسازی دانشگاه پیام نور مرکز زنجان
خلاصه مقاله:
سولماز احمدی باروق - عضو هییت علمی گروه معماری و شهرسازی دانشگاه پیام نور مرکز زنجان، تهران، ایران
مهران منصوری - دانشجوی کارشناسی مهندسی شهرسازی دانشگاه پیام نور مرکز زنجان
محمدرضا بیگدلی نعلبندان - دانشجوی کارشناسی مهندسی شهرسازی دانشگاه پیام نور مرکز زنجان
محمد بیگدلی نعلبندان - دانشجوی کارشناسی مهندسی شهرسازی دانشگاه پیام نور مرکز زنجان
آنچه مسلم است اینکه ساختار کالبدی شهرها متاثر از جریانات طبیعی، اجتماعی و اقتصادی بتدریج دچار تغییر و فرسودگی گردیده و ضرورت بازسازی و نوسازی آنها در طول ادوار مختلف احساس گردیده است. در مناطق مرکزی شهر، بافت هایی شکل گرفته اند که عمدتا بدلیل نوع مصالح و دسترسی های ضعیف، نورپردازی نامناسب، سیمای نامطلوب و نازل بودن کیفیت ساخت آنها و غیره، شرایط لازم را جهت ایجاد یک زندگی امن، آسوده و مرفه نداشته باشند و همین موضوع باعث مهاجرت های ناهماهنگ و آسیب زننده اهالی این مناطق شده است که ساختار شهری را دچار بحران کرده است. در این پروژه سعی شده است که ابتدا با آسیب شناسی مسیله به ضرورت نوسازی و بهسازی بافت های فرسوده شهری از ابعاد اجتماعی، اقتصادی و کالبدی پرداخته شود و سپس مشکلات، موانع و نارسایی های پیش رو بررسی شود و در خاتمه راهکارها و پیشنهادات لازم در قالب طراحی نوسازی ارایه گردد.
کلمات کلیدی: بافت فرسوده، افزایش حضور پذیری، نوسازی، بهسازی بافت فرسوده
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1142471/