مقایسه ی روش آموزشی مساله محور با روش استاد محور در تدریس درس (ایمنی در صنعت گروه مهندسی بهداشت حرفه ای)

مقدمه: با توجه به اهمیت درس ایمنی در صنعت، برای دانشجویان رشته ی مهندسی بهداشت حرفه ای و نیاز به آموختن عمیق و درک کامل از مفاهیم کلیدی این مبحث (همانند ایمنی، خطر و غیره) و ایجاد انگیزه و حساسیت برای یادگیری مباحث آن در این دانشجویان، مطالعه ی حاضر به بررسی روش آموزشی مبتنی بر حل مسیله و مقایسه ی آن با روش تدریس سنتی به صورت صخنرانی استاد در این درس، پرداخته است. شیوه ی مطالعه: در این پژوهش نیمه تجربی که برای تدریس درس ایمنی در صنعت انجام گرفت، تعداد ۴۰ نفر از دانشجویان کارشناسی بهداشت حرفه ای دانشگاه علوم پزشکی زابل در نیم سال دوم سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷ شرکت کردند. بدین منظور ابتدا دانشجویان در مورد روش آموزشی حل مسیله توجیه شدند و سپس در گروه هایی قرار گرفتند تا بتوانند در مورد مسیله ی مطرح شده که در مورد شناسایی عوامل زیان آور در کارگاه تراشکاری بود، به تحقیق و مطالعه ی گروهی بپردازند. ارزیابی ها به وسیله ی پرسش نامه که پایایی و روایی آن تایید شده بود، انجام گرفت و سوالات آن در سه حیطه ی انگیزه، علاقه، یادگیری ومشارکت در کار گروهی تقسیم بندی شد و توسط دانشجویان تکمیل گردید. یافته ها: تعداد ۹۵ درصد از دانشجویان مورد بررسی، ایمنی را به عنوان یکی از مهمترین و ضروری ترین دروس در رشته ی تحصیلی خود می دانستند. میانگین و انحراف معیار نمرات مربوط به هریک از آیتم های انگیزه، یادگیری، مشارکت در کار گروهی به ترتیب: ۳/۱۱±۲۳/۳۷، ۲/۶۶±۲۲/۸ و ۱/۴۹±۱۱/۲۳ بود. در حیطه ی انگیزه (۶۷/۵ درصد) و یادگیری (۵۲/۵ درصد) میزان رضایت دانشجویان در سطح بالا و در سطح مشارکت در کارگروهی در سطح پایین (۳۷/۵ درصد) بود. همچنین ۴۵ درصد دانشجویان، مخالف روش تدریس سنتی (استاد محور) بودند. نتیجه گیری: تعداد ۹۵ درصد از دانشجویان، اهمیت و ضرورت این درس را در رشته ی خود تایید کرده اند، بنابراین یادگیری متداوم و ایجاد انگیزه برای فراگیری آن در دانشجویان ضروری است. ۴۵ درصد دانشجویان با نظریه ی روش های متنوع تدریس موافق بوده اند. بنابراین نتایج نشان داد که استفاده از روش مبتنی بر حل مسیله، در ایجاد و افزایش انگیزه و علاقه ی دانشجویان به درس ایمنی در صنعت و یادگیری و ماندگاری عمیق آن موثر است.