بررسی تاثیر قارچ های مایکوریزا Glomus mosseae و Glomus intraradices بر روی برخی صفات گندم تحت شرایط کمبود آب در منطقه سیستان

یکی از محصولات استراتژیک جهان گندم می باشد که در بسیاری از ممالک از جمله ایران از دیرباز کشت می شود. از سوی دیگر متاسفانه محدودیت های اقلیمی ازجمله خشکی و خشکسالی تاثیر چشمگیری بر عملکرد محصولاتی نظیر گندم گذاشته است. به منظور بررسی تاثیر میکوریزا بر مقاومت به خشکی در محصول گندم آزمایشی در سال 1395در ایستگاه تحقیقاتی مرکز تحقیقات کشاورزی سیستان واقع در شهرستان زهک به اجرا در آمد. آزمایش به صورت کرت های خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار انجام شد. رژیم آبیاری در 4 سطح آبیاری بدون تنش در 100 درصد ظرفیت زراعی، تنش آبیاری ملایم در 80درصد ظرفیت زراعی، تنش رطوبتی شدید در 60درصد ظرفیت زراعی و تنش رطوبتی بسیار شدید در 40درصد ظرفیت زراعی در کرت اصلی انجام شد که اندازه گیری رطوبت خاک به وسیله دستگاه TDR انجام گرفته است.کرت های فرعی شامل انواع کودهای زیستی به صورت تلقیح با قارچ های Glomus mosseae) و (Glomus intraradices و یا عدم تلقیح کود زیستی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این تحقیق نشان داد که بیشترین ارتفاع بوته، تعداد پنجه در بوته و تعداد سنبله در بوته از تیمارهای آبیاری مطلوب (شرایط بدون تنش) حاصل شد. مصرف کود زیستی در مقایسه با عدم مصرف آن سبب افزایش صفات فوق در گندم شد. تاثیر تنش خشکی بر عملکرد صفات اشاره شده و نیز اختلاف آن با سایر تیمارهای تنش رطوبتی از نظر آماری معنی دار بود. این ویژگیها تحت تاثیر مصرف کود زیستی قرار گرفته و بالاترین میزان صفات فوق در گندم از کاربرد قارچ مایکوریزا سویه Glomus mosseae حاصل گردید.

Keywords:

تنش خشکی , سیستان , عملکرد , کود زیستی , گندم.