مدیریت بحران اجتماع محور راهی به سوی توسعه پایدار

زمینه و هدف: با افزایش بلایای طبیعی جوامع مختلف، پیوسته به دنبال کشف و ابداع راه حل­هایی بوده و هستند تا بتوانند آسیب‍های ناشی از حوادث غیر مترقبه را به گونه‍ای کنترل نموده و یا به حداقل رسانند و در واقع بحران‍ها را مدیریت نمایند. در چند دهه گذشته ضرورت مشارکت اجتماعی برای کاهش بحرانها در قالب مدیریت اجتماع محور در برابر بلایا، در حال رشد است. لذا این مقاله با هدف ارزیابی مدل اجتماع محور به بررسی ضرورت و جنبه­های آن می پردازد. روش: این تحقیق با توجه به واکاوی مدیریت بحران اجتماع محور، به لحاظ ماهیت از نوع بنیادی- نظری است. در این تحقیق برای گردآوری داده­ها و اطلاعات از روشهای اسنادی و کتابخانه­ای استفاده می­گردد. با توجه به ماهیت و هدف تحقیق و با استفاده از روش اسنادی و کتابخانه­ای در این مقاله، به توصیف و تحلیل مفهومی داده­های به دست آمده پرداخته­ایم. یافته­ها: یافته­های تحقیق نشان می­دهد که رویکرد اجتماع محور، کاستی­های رویکرد بالا به پایین را که در نشان ‍دادن نیازهای محلی به دلیل غفلت از منابع بومی و ظرفیت­ها شکست خورده است، ندارد و به دنبال کاهش آسیب­پذیری مردم، اصلاح برنامه­ریزی و مدیریت بحران است. نتیجه گیری: بررسی صورت گرفته نشان می­دهد توانایی کشورها در رویارویی با خطرات، ارتباط زیادی به سیاست مدیریت بحران دارند. به منظور بهبود امور اقتصادی، اجتماعی و کاهش نابرابری­های موجود در جامعه، توسعه روحیه همکاری و ایجاد انگیزه مشارکت در بین مردم، یکی از راههای روشن تشخیص داده شده است.

Keywords:

Disaster , Community-Based Management , Sustainable Development , Vulnerability , بحران , مدیریت اجتماع محور , توسعه پایدار , آسیب پذیری