بررسی فرضیات موجود در حوزه راهکارهای ارتقاء سطح تاب آوری پروژه های زیرساختی آب رسانی در دوران ساخت (نمونه موردی شهر تهران)

زیرساخت های آب و فاضلاب از جمله مهم ترین زیرساخت های شهری هستند که وظیفه ی تولید و توزیع آب آشامیدنی بهداشتی و با کیفیت و همچنین جمع آوری و دفع فاضلاب شهری را بر عهده دارند. این زیرساخت ها و تاسیسات حیاتی به طور روزانه تحت خطرات ناشی از انواع بلایای طبیعی و غیر طبیعی قرار دارند که تجربه ی چندین دهه ی گذشته بیانگر این حقیقت است که نه میتوان از وقوع این بلایا به طور کامل جلوگیری کرد و نه می توان از این زیرساخت ها به طور کامل محافظت نمود. همین امر موجب شده است که در سه دهه گذشته توجه پژوهشگران به رویکرد تاب آور سازی این تاسیسات و زیرساخت های حیاتی در برابر بلایا معطوف شود، بدین منظور که ضمن تحمل کمترین آسیب ممکن، در سریع ترین زمان و با کم ترین هزینه و دخالت عوامل انسانی به حالت سرویس دهی نرمال خود بازگردند. در این مقاله با مطالعه پژوهش های صورت گرفته در حوزه تاب آوری، به بررسی مهم ترین فرضیات موجود در راستای راهکارهای ارتقاء سطح تاب آوریزیرساخت های آب رسانی در برابر نیروی زلزله در شهر تهران پرداخته شده است. بدین منظور به وسیله انجام مصاحبه هایی نیمه ساختار یافته، معیارهای بدست آمده نهایی گردیده و با بهره گیری از نظرات خبرگان صنعت آب و فاضلاب، به بررسی فرضیات پیشنهادی تحقیق پرداخته شد. نتیجه حاصل از اجماع نظر خبرگان وجود راهکارهایی موثر در ارتقاء سطح تاب آوری خطوط لوله آبرسانی در برابر زلزله را تایید کرد و ثابت گردید می توان با ارتقاء عواملی همچون جنس لوله ها، ضخامت لوله ها و جنس اتصالات و همچنین بکارگیری روش هایی همچون مهاربندی لوله سطح تاب آوری خط لوله را افزایش داد.

Keywords:

تاب آوری , زیرساخت حیاتی , آب و فاضلاب , دوران ساخت , زلزله