تأثیر سیلیسیم بر غلظت عناصر غذایی، رنگیزه های فتوسنتزی و کیفیت میوه توت فرنگی رقم کاماروسا

استان مازندران با داشتن رتبه دوم تولید توت‌فرنگی کشور یکی از قطب‌های مهم تولید این ریزمیوه محبوب بشمار می‌آید. پژوهش حاضر به‌منظور بررسی اثر منابع سیلیسیمی آلی و شیمیایی به ترتیب شامل پوسته برنج، سیلیکات سدیم و پتاسیم بر توت‌فرنگی در کشت بدون خاک صورت گرفت. آزمایش بصورت فاکتوریل با دو فاکتور بستر کاشت (دوگانه و سه‌گانه) و تغذیه سیلیکات سدیم و پتاسیم (شاهد،50 و 100 میلی‌گرم بر لیتر سیلیسیم) در قالب طرح کاملاً تصادفی و در سه تکرار انجام گرفت. بطوریکه هر تکرار حاوی سه بوته توت‌فرنگی رقم کاماروسا بود. نتایج نشان داد گیاهان تیمارشده با سیلیکات سدیم 100، نسبت به سایر تیمارهای سیلیسیمی از میزان کلروفیل a بیشتری برخوردار بودند. غلظت پتاسیم و کلسیم برگ توت‌فرنگی در بستر دوگانه (فاقد پوسته برنج) به‌طور معنی‌داری بیشتر از بستر سه‌گانه (حاوی پوسته برنج) بود. از میان تیمارهای به‌کار رفته تنها تیمار محلول‌پاشی سیلیکات پتاسیم 100 به‌طور معنی‌داری موجب افزایش سیلیسیم برگ نسبت به سایر تیمارها در سطح احتمال یک درصد شد. میزان فلاونوئید کل در تیمار سیلیکات پتاسیم 100 در بستر فاقد پوسته برنج به‌طور معنی‌داری از تمامی تیمارها به غیر از تیمار سیلیکات پتاسیم 50 در بستر حاوی پوسته برنج، بیشتر بود. به‌طورکلی از نظر جذب عناصر غذایی و کیفیت میوه توت‌فرنگی، تیمار سیلیکات پتاسیم 100 در بستر فاقد پوسته برنج مؤثرتر از سایر تیمارها بود.

Keywords:

توت‌فرنگی , سیلیسیم , عناصر غذایی , کلروفیل