آثار تمرین هم زمان(مقاومتی-استقامتی) بر بیان ژن های اینترفرون گاما، اینترلوکین 18 و فاکتور رشد تراریختی بتا در لکوسیت زنان سالم و دیابتی نوع 2

مقدمه: تمرینات استقامتی موجب افزایش بیان ژن سایتوکاین های ضد التهابی و کاهش بیان ژن سایتوکین های پیش التــهابی در افراد ســالم می شوند با این وجود، تحقیقات در خصوص نقش تمرینات هم زمان بر بیان ژن این سایتوکین ها در افراد دیابتی محدود است. بنا بر این هدف از تحقیق حاضر تعیین آثار تمرین هم زمان بر بیان ژن سایتوکاین های پیش التهابی و ضد التهابی در لکوسیت زنان سالم و دیابتی نوع 2 بود. مواد و روش ها: در این مطالعه، 12 نفر از زنان دیابتی با محدوده سنی 38-30 سال به صورت تصادفی انتخاب و در سه گروه تمرین هم زمان(سالم 6 نفر) تمرین هم زمان(دیابتی 6 نفر) و کنترل دیابتی(6 نفر) قرار گرفتند. پروتکل تمرینی هم زمان شامل اجرای تمرین مقاومتی به روش درونگرا سه ست 8 تکراری با 80 درصـــد یک تکرار بیشینه( ) و سپس تمرین استقامتی دویدن بر روی تردمیل به مدت سی دقیقه(سه ست 10 دقیقه ای) با شدت 80-70 درصد حداکثر ضربان قلب بود. میزان بیان ژن mRNA (IFN-γ, IL-18 and TGF-β) لکوسیت های خون از طریق تکنیک Real time-PCR و بیان کمی ژن ها با استفاده از روش2-∆∆CT  محاسبه گردید. از آزمون آماری(permutation t-test) و آنوای یک راهه مستقل جهت تعیین تفاوت متغیرها ‎‏استفاده گردید. یافته های پژوهش: یافته های مطالعه حاضر نشان داد که کاهش میزان بیان ژن اینترفرون گاما و عامل رشد تراریختی بتا در زنان سالم و دیابتی نوع 2 بعد از فعالیت نسبت گروه کنترل معنادار نبود(P>0.05). علاوه بر این، نتایج تحقیق نشان داد که ژن اینترلوکین 18 در لکوسیت زنان سالم و دیابتی نوع 2 بلافاصله بعد از تمرین بیان نشده است(P>0.05).  بحث و نتیجه گیری: نتاج حاصل از پژوهش حاضر بیانگر آن است که تمرین هم زمان در یک وهله نمی ­تواند تغییر معناداری را در بیان ژن اینترفرون گاما، عامل رشد تراریختی بتا و اینترلوکین 18 ایجاد کند. برای ایجاد تغییرات احتمالاً به مدت و شدت بالاتری از این نوع تمرین نیاز باشد.

Keywords:

Type 2 Diabetes , Concurrent Training , TGF-β , IFN-γ , IL-18 , دیابت نوع 2 , تمرینات هم زمان , اینترفرون گاما , عامل تغییر رشد بتا , اینترلوکین 18