مقایسه اثر تمرینات تناوبی شدید و تداومی با شدت متوسط بر بیان ژن NF-κB و IL-6 در ریه موش ‌های صحرایی نر پیر و جوان

مقدمه: افزایش سن با روند افزایش التهاب در بافت های بدن همراه می شود که بافت ریه را نیز متاثر می­ کند. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثرات دو شیوه­ تمرین تناوبی شدید و تداومی شدت متوسط بر بیان ژن NF-κB و IL-6 در بافت ریه موش ­های پیر و جوان می ­باشد. مواد و روش ­ها: چهل و دو سر موش نر نژاد ویستار جوان و پیر به 6 گروه شامل کنترل جوان، کنترل پیر، تمرین تداومی جوان، تمرین تداومی پیر، تمرین تناوبی شدید جوان و تمرین تناوبی شدید پیر تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل 6 هفته، 5 روز در هفته تمرینات تناوبی شدید و تمرینات تداومی شدت متوسط بود. جهت اندازه­ گیری بیان ژن ­های NF-κB و IL-6 ریه­ ها از روش Real Time-PCR و آزمون آماری تحلیل واریانس یک راهه همراه با تست تعقیبی شفه استفاده گردید(P<0.05). یافته­ های پژوهش: اختلاف معناداری در بیان ژن NF-κB بین گروه کنترل پیر و تمرین تداومی پیر(P<0.001) و بین گروه کنترل پیر و تمرین تناوبی شدید پیر(P<0.001) و بین گروه تمرین تداومی پیر و تمرین تناوبی شدید پیر(P=0.007) وجود داشت. به علاوه اختلاف معناداری در بیان ژن IL-6 بین گروه کنترل پیر و تمرین تداومی پیر(P<0.001) و بین گروه کنترل پیر و تمرین تناوبی شدید پیر(P=0.006) مشاهده شد. هم چنین اختلاف معناداری در بیان ژن IL-6 بین گروه تمرین تناوبی شدید جوان و تمرین تناوبی شدید پیر مشاهده شد(P=0.035). بحث و نتیجه­ گیری: هر دو شیوه تمرینات تناوبی شدید و تمرینات تداومی شدت متوسط می ­توانند موجب کاهش فاکتورهای التهابی در ریه هنگام پیری شوند و از بروز اختلالات و بیماری ­های ناشی از پیری جلوگیری کنند. با این حال به نظر می­ رسدکه تمرینات تداومی شدت متوسط موثرتر از تمرینات تناوبی شدید باشد.

Keywords:

Aging , Exercise training , Inflammation , Interleukin-6 , پیری , تمرینات ورزشی , التهاب , اینترلوکین-6