نظریۀ «معماری جمعی» در معماری معاصر کشورهای اسلامی تحلیل و بررسی گونههای مختلف معماری جمعی در معماری معاصر کشورهای اسلامی بر اساس ارتباط «معمار - کاربر»
عنوان مقاله: نظریۀ «معماری جمعی» در معماری معاصر کشورهای اسلامی تحلیل و بررسی گونههای مختلف معماری جمعی در معماری معاصر کشورهای اسلامی بر اساس ارتباط «معمار - کاربر»
شناسه ملی مقاله: JR_FHJA-1-1_006
منتشر شده در در سال 1399
شناسه ملی مقاله: JR_FHJA-1-1_006
منتشر شده در در سال 1399
مشخصات نویسندگان مقاله:
حامد کاملنیا - دانشیار، گروه آموزشی معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه فردوسی مشهد
خلاصه مقاله:
حامد کاملنیا - دانشیار، گروه آموزشی معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه فردوسی مشهد
بیان مسئله: واژههایی همچون؛ معماری مشارکتی، معماری جمعی، معماری اجتماعی و ... بهطورکلی به گونههای مختلفی از حضور کاربر در فرایند طراحی معماری اشاره دارند هرچند که هر یک به لحاظ نوع و سطح مشارکت کاربر در فرایند طراحی با دیگری متفاوت است. بسیاری از منابع موجود در این حوزهها بیشتر به جنبههای نظری مشارکت در طراحی پرداختهاند، و کمتر به نمونههای بارز آن در معماری معاصر پرداخته شده است. از سویی دیگر معمولاً زمانی که صحبت از مشارکت در طراحی میشود بیشتر یادآور دخالت مستقیم کاربران از طریق پرسشنامه، کارگاه و حتی حضور در مرحله ساخت بنا است. این تحقیق به دنبال پاسخ به این پرسش است که گونههای مشارکتی معماری معاصر کشورهای اسلامی شامل چه مواردی است؟ هدف مقاله: رسیدن به طبقهبندی و گونهشناسی معماری جمعی در کشورهای اسلامی. روششناسی تحقیق: در این تحقیق علاوه بر روش تحقیق کیفی، با استفاده از روش تحقیق عملیاتی-تکنیکی سعی بر این است تا بتوان با استفاده از نمونههای کارآمد و پاسخگوی معماری جمعی به طبقهبندی و گونهشناسی رویکردهای آن دست پیدا کرد. شیوه گردآوری اطلاعات علاوه بر مطالعات کتابخانهای و منابع معتبر این حوزه، از طریق بازدید میدانی، مصاحبههای تشخیصی و محتوایی صورتگرفته است. فرضیههای مقاله: گونههای مشارکتی تأویلی و ناحیهگرا بیشتر در معماری معاصر کشورهای اسلامی استفاده میشود. نتیجهگیری: معماری جمعی، دارای گونههای مختلفی از مشارکت کاربر در فرایند طراحی است بهطوریکه بررسی نظریهها و نمونههای پاسخگوی معماری جمعی نشان میدهد گونههای مختلفی از نحوه تعامل معمار-کاربر وجود دارد؛ این گونهها شامل: بسیج اجتماعی، مشارکت پرسشنامهای، طراحی مشورتی، مشارکت کارکردی، مشارکت تعاملی، ناحیهگرایی و مشارکت تأویلی میباشند. تحلیل و بررسی معماری معاصر کشورهای اسلامی نشان میدهد کاربست نظریه معماری جمعی بیشتر از نظریههای مشارکتی و اجتماعی و از حیث؛ گونهشناسی، بسیج اجتماعی و مشارکت ناحیهگرا و تأویلی، موفق بوده است.
کلمات کلیدی: معماری جمعی, معماری مشارکتی, کاربر, گونه شناسی معماری, معماری معاصر کشورهای اسلامی
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1145374/