مقایسه دو روش برای کمی سازی تشکیل بیوفیلم Acinetobacter baumannii

  مقدمه: ابزار ‏ های پزشکی از مواد مختلفی مانند پلی‏پروپیلن، پلی‏کربنات، پلی‏استیرن، شیشه و غیره ساخته شده است. Acinetobacter baumannii با اتصال به این سطوح قادر به تشکیل بیوفیلم است و بنابراین، بیماری‏های عفونی وابسته به ابزار را ایجاد می‏کند. بیوفیلم‏ها اجتماعاتی از باکتری‏های متصل به سطوح اند. در این مطالعه، توانایی تشکیل بیوفیلم جدایه‏های بالینی Acinetobacter baumannii با دو روش بر روی سطوح متفاوت ارزیابی شده است .   مواد و روش ‏‏ ها: تشکیل بیوفیلم 75 جدایه بالینی Acinetobacter baumannii روی سطح پلی کربنات (میکروتیتر پلیت) و سطح پلی پروپیلن (فالکون) با روش‏های کریستال ویوله و نمک XTT تترازولیوم (2,3-Bis-(2-methoxy-4-nitro-5-sulfophenyl)-2H-tetrazolium-5-carboxanilide salt) ارزیابی شد .   نتایج: نتایج نشان می‏دهد که اغلب جدایه‏ها قادر به تشکیل بیوفیلم بودند اما تعداد بیشتری از جدایه‏ها قادر به تشکیل بیوفیلم روی سطح پروپیلن در شرایط تکان دادن بودند. روش XTT توانایی تشکیل بیوفیلم قوی 10 جدایه را تایید کرد .   بحث و نتیجه ‏ گیری: هر دو روش سنجش، کاربری عالی را برای کمی‏سازی تشکیل بیوفیلم نشان دادند. روش کریستال ویوله ارزان و آسان است و بیشتر برای کمی‏سازی تشکیل بیوفیلم میکروارگانیسم‏ها استفاده می‏شود. اما روش XTT قابل اعتمادتر و تکرارپذیرتر است. بیشتر جدایه‏های اسینتوباکتر توانایی تشکیل بیوفیلم را روی ابزار‏های پزشکی دارند که می‏تواند باعث عفونت‏های وابسته به ابزار شود .

Keywords:

Acinetobacter baumannii , بیوفیلم , کریستال ویوله , XTT