موانع بهبود بهره وری سوخت و کاهش انتشار گازهای گلخانه ای در بخش حمل ونقل سبک سواری ایران

بخش حمل ونقل مسئول انتشار حدود یک چهارم گازهاي گلخانه اي ناشی از مصرف سوختهاي فسیلی میباشد. روندهاي جهانی حاکی از موفقیت نسبی تلاشهاي صورت گرفته به منظور کاهش انتشار دي اکسیدکربن در این بخش میباشد که عوامل مختلفی از قبیل بهبود مصرف سوخت در موتورهاي احتراق داخلی،ارتقاي فناوري در خودروهاي برقی و هیبریدي، و همچنین توسعه بهره گیري از سوختهاي زیستی در این دستاورد دخالت داشته اند. این مقاله، ضمن بررسی شرایط فعلی و چشم انداز مصرف سوخت بنزین ناوگان سواري سبک در ایران، به بررسی منافع بازیگران عرضه و تقاضاي سوخت در کشور میپردازد و موانع دستیابی به سطوح استاندارد انتشار گازهاي گلخانهاي و مصرف سوخت را برمی شمرد. روشن نبودن سیاست ملی در تنوع بخشیدن به سبد سوخت ناوگان سواري و محدودیت در دسترسی به فناوري هاي موجود، گزینه هاي سیاستگذاران را محدود نموده و ضعف در جاري نمودن سازوکارهاي مالی (نظیر بهاي سوخت) نیز مانع به ثمر رسیدن سایر تلاشها شده است. در این میان تجربه مثبت اتحادیه اروپا در پیاده سازي استانداردهاي انتشار گازهاي گلخانه اي و مصرف سوخت حاکی از به کارگیري یک رویکرد چند انضباطی و هماهنگ در جاري سازي سیاستها است. درهمین رابطه، یکپارچگی سیاستهاي کاهش انتشار کربن در سه محور امور مالی، سوخت، و فناوري، نقش انکارناپذیري در توفیق سیاستهاي به تصویب رسیده در اروپا داشته است. این مقاله با ارایه راهبردهاي برگرفته از شرایط داخلی و تجربیات جهانی میکوشد راهکارهاي کاهش انتشار گازهاي گلخانه اي در بخش حمل ونقل ایران را ترسیم نماید.

Keywords:

بهره وری مصرف سوخت , گازهای گلخانه ای , حمل ونقل , خودروهای سبک , استراتژی