اثر تمرینات كششی متفاوت بر عملكرد بازیكنان جوان فوتبال

هدف از انجام اين پژوهش بررسي تاثير تمرينات كششي ايستا و پويا روي عمكلرد بازيكنان فوتبال بود. شركت كنندگان در اين پژوهش، 20 نفر از اعضاي باشگاه پارس دراك شهرستان رشت با ميانگين سن 17/5±1/00 سال، ميانگين قد 174/85±4/78 سانتي متر و ميانگين وزني 61/00±4/42 كيلوگرم بودند. آزمودني ها در يك گروه 20 نفره در پيش آزمون شامل آزمون سرعت (دوي 30 متر)، شتاب (سرعت چهارخطه)، انعطاف پذيري (آزمون كلاسيك نشستن و رساندن دست ها) و تعادل (آزمون لكلك) شركت نمودند. بعد از پيش آزمون، آزمودني ها به مدت 10 دقيقه به گرم كردن عمومي بدن مشغول شدند و پس از آن به مدت 15 دقيقه به تمرينات كششي ايستا اختصاص داده شد و سپس همانند پيش آزمون از همه آزمودني ها پس آزمون گرفته شد. اين برنامه در روزهاي دوم براي تمرينات كششي پويا تكرار شد. پس از جمع آوري داده ها، با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 24 تجزيه و تحليل آماري انجام شد. به منظور بررسي تاثير هر كدام از تمرينات روي متغيرهاي پژوهشي از آزمون t وابسته استفاده شد. آزمون t مستقل به منظور بررسي تفاوت بين گروهي بكار گرفته شد. نتايج اين پژوهش نشان داد كه، تمرينات كششي پويا منجر به كاهش معني دار آزمون سرعت و شتاب شد P<0/05، اما تمرينات كششي ايستا تغيير معني داري در مورد دو متغير مذكور ايجاد نكرد P>0/05، تمرين كششي ايستا موجب افزايش معني داري نتايج آزمون تعادل شد P<0/05 ، تمرينات كششي پويا تاثير معني داري در مورد اين متغير نداشت P>0/05 تمرينات كششي ايستا و پويا موجب افزايش معني داري انعطاف پذيري شدند P<0/05 به جز عامل انعطاف پذيري، در مورد ساير شاخص هاي عملكردي بازيكنان جوان فوتبال تفاوت معني داري بين دو تمرين كششي ايستا و پويا مشاهده شد. P<0/05 با توجه به نتايج حاصل از اين پژوهش ميتوان گفت، تمرينات كششي ايستا و پويا تاثير معني داري روي بهبود شاخص هاي عملكردي بازيكنان فوتبال دارند و از اين رو به منظور ارتقاء عملكرد ورزشكاران شاغل در اين رشته توصيه مي شوند.

Keywords:

تمرینات کششی , کشش ایستا , کشش پویا , شاخص های عملکردی , فوتبال