بهروز اژدری - عضو هیات علمی دانشگاه امام علی (ع) و دانشگاه آزاد اسلامی
ناصر عباس زاده - رئیس دانشکده علوم انسانی دانشگاه امام علی (ع) و عضو هیات علمی دانشگاهه

در این مقاله به بررسی پیوند بین آموزش عالی با ، اشتغال و جغرافیا پرداخته و آنها را با مکانیزم خاص به عنوان یک پروسه تحقیقی بهم گره زدهایم تا سرانجام به هدف نهایی که توسعه آموزش عالی و ایجاد اشتغال و کاهش بیکاری در مناطق مختلف جغرافیایی است ، برسیم. آموزش عالی ، مجموعهای منظم است در جهت گسترش و اعتلای بهبود توسعه علوم ، فنون دانایی ، همچنین آموزش عالی را از زیر ساختهای اساسی توسعه در هر کشوری میدانند و به همین لحاظ توجه به مسائل آموزش عالی و اشتغال یکی از دغدغههای مهم تصمیمگیران ، برنامه- ریزان و جغرافیدانان بوده است. اگر چه دانشمندان عملکرد آموزش عالی را علم محوری و جستجوی دانش میدانند اما جغرافیدانان از این عملکرد فراتر میروند و معتقدند باید عملکرد مطلوب آموزشی در جهت افزایش ایجاد اشتغال و کاهش بیکاری و توسعه مستقیم یا غیر مستقیم و برنامهریزی کشور به کار گرفته شود زیرا علم جغرافیا توجه به رفاه مادی ، آسایش نوع بشر و در واقع توسعه انسانی و در نهایت توسعه پایدار کشور را (با توجه به شرایط جغرافیایی حاکم بر مکانهای متفاوت) از طریق آموزش عالی با ایجاد فعالیت اقتصادی و اشتغال امکانپذیر میداند و برای آن نمونههایی از کشورهای موفق ، نیمه موفق ، سطح پایین دنیا در آموزش عالی اشتغالزا به عنوان راهبرد دارد. از آنجایی که تولیدات آموزش عالی ، علوم ، فنون ، دانایی و دسترسی به علم است تا در جهت رفع مشکلات بشری به کار گرفته شود. از سوی دیگر امروزه آموزش عالی در بستر جغرافیایی در جهان اهمیت شایانی پیدا کرده استو جهان به سمت و سوی اقتصاد مبتنی بر دانایی و علم محوری پیش میرود ، که باید برای رسیدن به مدینه فاضله مورد نظر آموزش عالی ، تعاملی ویژه بین سطح نیازمندی نیروی انسانی متخصص با نهادهای دولتی ، مدیریت بخش خصوصی و شرایط جغرافیایی حاکم بر هر منطقه به عمل آورد تا فارغ التحصیلان آموزش عالی در بخش های مورد نیاز کشور با توجه به شرایط جغرافیایی در سازمانهای دولتی و خصوصی بکار گمارده شوند.

آموزش عالی ، اشتغال ، بیکاری ، جغرافیا ، شرایط جغرافیایی ، توسعه دانایی ، علم محوری