سیدحسن حسینی مقدم - استادیار دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
ارغوان شعبان نژاد - کارشناس ارشد حقوق خصوصی دانشگاه شمال، آمل، ایران

محیط زیست سالم و حق استفاده از آن از حقوق بنیادین محسوب می گردد. در جهت حفاظت و جبران ضررهای ناشی از خسارت به محیطزیست، قانون مسئولیت مدنی کلاسیک کارایی ندارد. زیرا مبنای مسئولیت مدنی سنتی، اصولأ بر نظریه تقصیر استوار است. این امر موجب میشود تا اثبات تقصیر زیان زنندگان در خسارات زیست محیطی، مشکل و گاهی نامقدور می باشد؛ در حالی که برای حفظ محیط زیست، اثبات بروزخسارت به محیط زیست مهم است. بی آنکه تفحص در خصوص وجود تقصیر ضرورت داشته باشد. بنابراین انتساب عمل به عامل فعل زیانبار درتحمیل مسئولیت بدوی کافی خواهد بود و باید پذیرفت که مبنای مسئولیت در رسیدگی به خسارات وارده بر محیط زیست را همانند مسئولیتغاصب، مسئولیت محض دانست تا زمینه جبران خسارت بر نعمات بی دلیل خداوند از یک سو و از سوی دیگر اقدام پیشگیرانه در بروز خسارت برطبیعت به جهت پیش بینی تحمیل مسئولیت سنگین بر عاملین وقوع خسارت گام برداشت. این مقاله بررسی مسئولیت ناشی از خسارات زیستمحیطی و مقایسه آن با مسئولیت مدنی سنتی یا کلاسیک و چگونگی تعیین میزان خسارات در نظام حقوقی ایران می باشد.

محیط زیست، مسئولیت مدنی، فعل زیانبار، جبران خسارت، تقصیر