علی متوسل - رییس اداره کنترل و مدیریت ترافیک شهرداری شیراز
شیواالسادات طبیب زاده - دانشجوی دکتری تخصصی آلودگی محیط زیست، دانشکده کشاورزی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمانشاه

امروزه کلان شهرها در گفتمان های اخیر پایداری شهری توجه بیشتری در مقایسه با شهرهای کوچکتر دریافت کرده اند. در این مقاله، نویسندگاناستدلال می کنند که تمرکز بر شهرهای کوچک تر و متوسط برای دستیابی به پیشرفت قابل توجه به سمت توسعه پایدار شهری، نه تنها به خاطراینکه آن ها اقامتگاه حداقل یک چهارم از جمعیت جهان هستند بلکه به دلیل این که آن ها پتانسیل بزرگی برای تحولات پایدار دارند، می باشد.در اصل، اندازه آن ها اجازه می دهد انعطاف پذیری بیشتری در شرایط توسعه شهری، پذیرفتن مدهای حمل و نقلی "سبز" و حفاظت از محیطزیست را داشته باشند. ضمن اینکه ، شهرستان های کوچک تر و متوسط اغلب منابع کم تری برای اجرای اقدامات حمل و نقل جدید (مدهایحمل و نقلی جدید) دارند و می توانند مقابل نوسانات اقتصادی جهانی آسیب پذیرتر باشند. این مقاله انتقادی نقش بالقوه و تاثیرگذار نه گزینهمعمول در نظر گرفته شده برای حمل و نقل پایدار شهری در شهرستان های کشورهای در حال توسعه را بررسی می کند که شامل: (1) زیرساختهای جاده ای؛ (2) حمل و نقل عمومی ریلی (مبتنی بر ریل)؛ (3) حمل و نقل عمومی جاده ای مبتنی بر (جاده)؛ (4) پشتیبانی و حمایت از مدهای حمل و نقلی غیر موتوری؛ (5) راه حل های تکنولوژیکی؛ (6) کمپین های افزایش آگاهی؛ (7) مکانیسم های قیمت گذاری؛ (8) محدودیتهای دسترسی به وسیله نقلیه و (9) کنترل کاربری زمین. این مقاله با بررسی و در نظرگرفتن تحقیق های بین المللی و نمونه هایی از سیاستهای کاهش اثرات زیست محیطی حمل و نقل در مناطق شهری، به شناسایی برخی از درس های کلیدی برای حمل و نقل پایدار شهری درشهرستان های کوچک تر و متوسط در کشورهای در حال توسعه می پردازد.

حمل و نقل شهری، حمل و نقل پایدار، شهرستان های در حال توسعه، محیط زیست