جداسازی شبکه آب شرب از فضای سبزشهرها، راهکاری اجرایی در راستای مدیریت بهره برداری از منابع آب(مطالعه موردی شهر ابرکوه)

برنامه ریزی آبیاری یکی از فاکتورهایی است که عملکرد هیدرولیکی و اقتصادی سیستم آبیاری را تحت تاثیر قرار می دهد. برنامه ریزی آبیاری هم از دیدگاه صرفه جویی در مصرف آب و هم از دیدگاه راندمان مصرف حائز اهمیت است. می توان گفت که پس از خاک و شرایط آب و هوایی ، برنامه ریزی و مدیریت آبیاری که میزان و زمان برای آب کاربردی در آبیاری هر قطعه فضای سبز را مشخص می کند بیشترین تاثیر بر کارآمدی شبکه توزیع و آبیاری فضاهای سبز شهری را دارد. برای شهرهای واقع در مناطق خشک و نیمه خشک که بعضا در پاره ای از اوقات شبانه روز با کم آبی و قطع آب مواجه هستند مشاهده آبیاری بی رویه فضاهای سبز امر خوشایندی جلوه نمی کند. به نظر میرسد با توسعه فضاهای سبز شهری از یک سو و ورود و توسعه روشهای جدید در آبیاری از سوی دیگر بتوان از این معضلات جلوگیری نمود.شهر ابرکوه با مساحت 15 کیلومترمربع،ازالگوی پراکنش شهری از نوع خطی منشا گرفته است و مدیریت پهنه های فضای سبز آن مانند دیگر مسایل و شاخص های شهری پرهزینه تر است.بخشی از منابع آبی پوششی فضای سبز شهری را شبکه آب شرب شهرها در گذشته و اکنون به خود اختصاص داده است که هم اکنون هیچ توجیهی برای استفاده از آن با عنایت به کمبود منابع آبی وغیره ندارد،طرح جداسازی شبکه آب شرب از فضای سبزشهر ابرکوه با تصویب در مراجع استانی به عنوان بهترین راهکار مدیریت بهره وری هر دو منابع آب شرب و فضای سبزمی باشد که تاکنون %40 از عملیات آن اجرایی شده است.

Keywords:

فضای سبز , جداسازی شبکه , مدیرت بهره وری