تناوب سببی در گویش خوری
Publish place: Journal of Iranian Languages Linguistics، Vol: 4، Issue: 1
Publish Year: 1398
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 263
This Paper With 25 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JILL-4-1_001
تاریخ نمایه سازی: 11 بهمن 1399
Abstract:
تناوب سببی نوعی تناوب گذرایی بین یک فعل سببی و همتای ضدسببی آن است. در مورد رابطه بین این دو گونه فعلی به طور کلی دو نوع رویکرد از سوی زبانشناسان اتخاذ شده است: اشتقاقی و غیراشتقاقی. در رویکرد اشتقاقی، یکی از دو گونه، پایه و دیگری مشتق فرض میشود. در رویکرد اشتقاقی پایه ـ ناگذر (رویکرد سببیسازی)، فرض بر این است که گونه ضدسببی پایه و گونه سببی مشتق است. در حالی که در رویکرد اشتقاقی پایهـ گذرا (رویکرد ضدسببیسازی) گونه سببی پایه و گونه ضدسببی مشتق فرض میشود. در رویکرد غیراشتقاقی یا پایه ـ مشترک رابطه مستقیم اشتقاقی بین دو گونه برقرار نمیشود و هر دو از یک منبع سوم یا ریشه نشأت میگیرند. هدف از مقاله حاضر بررسی کارآمدی رویکردهای یاد شده در تحلیل نشانههای ساختواژی فعلهای تناوبی در گویش خوری از زبانهای ایرانی شمالغربی رایج در کویر مرکزی ایران است. شواهد ساختواژی در این گویش نشان میدهد رویکردهای اشتقاقی به تناوب سببی دارای راهبرد تحلیلی کلی نیستند و تنها قادرند نشانههای ساختواژی در یکی از دو گونه سببی یا ضدسببی را توضیح دهند. در مقابل به نظر میرسد رویکرد غیراشتقاقی پایه ـ مشترک میتواند تنوع ساختواژی در تناوب سببی (نشانداری یکی از دو گونه یا هر دو گونه) را در گویش خوری بهطور جامع تحلیل کند.
Keywords:
Authors
مهدی عباسی
دانشجوی دکتری زبانشناسی همگانی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
غلامحسین کریمی دوستان
استاد زبانشناسی همگانی، دانشگاه تهران، تهران، ایران