بهبود تحمل به خشکی علف باغ (Dactylis glomerata) در نسلهای پلی کراس منتخب بر اساس سطوح تنوع فنوتیپی و مولکولی

هدف از این مطالعه، مقایسه تحمل به خشکی ژنوتیپ های علف باغ در دو نسل پلیکراس و متفاوت از سطوح تنوع ژنتیکی والدین (گروه های هتروتیک) میباشد. نتاج نسل اول و دوم چهار گروه پلیکراس ایجادشده با والدین دارای سطوح متفاوت تنوع ژنتیکی (کم و زیاد) بر اساس نشانگرهای مولکولی و صفات مورفولوژیک (درمجموع 4 گروه هتروتیک) به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در دو شرایط نرمال و تنش رطوبتی کشت و ازنظر ویژگیهای سیستم ریشهای و مورفولوژیک بررسی شدند. نتایج مقایسه میانگین ها نشان داد که تنش خشکی، صفات طول ریشه و درصد ماده خشک علوفه را به طور معنیداری افزایش و صفات وزن خشک علوفه، وزن خشک ریشه و درصد ماده خشک ریشه را به طور معنیداری کاهش داد. تفاوت بین نسل اول و نسل دوم فقط برای صفات روز تا خوشه دهی، درصد ماده خشک علوفه و طول ریشه معنیدار بود. مقایسه میانگین گروه های هتروتیک نشان از تفاوت گروه ها در شرایط تنش و عدم تنش رطوبتی در دو نسل داشت. با استفاده از تجزیه به مؤلفه های اصلی، روابط صفات و ارتباط گروه های هتروتیک با یکدیگر و با صفات در هر نسل و سطح رطوبتی بحث میشود.

Keywords:

تنوع ژنتیکی , سیستم ریشه ای , علف باغ , گروه پلیکراس