بررسی محتوای تربیتی مثنوی معنوی از دیدگاه روانشناسی

تعلیم و تربیت یکی از بنیادی ترین اصول فردی و اجتماعی جوامع مختلف بشری است و سابقة آن به تاریخ آفرینش بشر و تلاش انسان ها برای آموزش به فرزندان و نسل ها باز می گردد. بر اساس نظریه های تربیتی دانشمندان بزرگ دیگر، می توان دیدگاه مولوی را برآمده از تمام نظریه ها دانست و آن را مبنای کارهای مهم تعلیم و تربیت قرار داد. یافتن و درک شیوه و بیان تفکر مولانا در اشعار ارزشمند وی گواه این است که قرن ها قبل از انتشار نظریه های انسان شناسی، روان شناسی و روان درمانی از سوی دانشمندان غربی، بزرگمردی چون مولانا که دست پرورده عرفان ناب اسلامی است به بعُد روحی- روانی انسان توجه ویژه داشته و برای تأمین آن راهکارهای ارزنده ای به کار گرفته است. شیوه نگارش این مقاله کتابخانه ای، و در صدد بیان تربیت در شعر مولانا و بیان دیدگاه های روان شناسی و روان شناسانی است که به تفکر مولانا نزدیک می باشند. روش تحلیلی بیشتر جنبه تطبیقی دارد و نتایج نشان دهنده این است که تربیت در شعر مولانا بسیار پررنگ و به لحاظ روانشناسی، بر حالات عرفانی، خودشکوفایی، جنبه های ناهشیار، خودشناسی و پذیرش مسئولیت تأکید شده است.

Keywords:

تربیت , شعر , مولانا , روانشناسی