بهاره جوادزاده - کارشناس ارشد زمین شناسی گرایش پترولوژی و گوهرشناس

اوپال یک آمورف آبدار متشکل از سیلیس می باشد. محتوای آب آن از 3 تا 21 درصد وزن می باشد، اما معمولاً بین 6 تا 10 درصد است. برخلافاشکال بلوری سیلیس، به دلیل ویژگی آمورف، در رده مواد معدنی طبقه بندی می شوند. اوپال در دمای نسبتاً کم رسوب می کند و ممکن استدر شکاف تقریباً هر نوع سنگ وجود داشته باشد که بیشتر در لیمونیت، ماسه سنگ، ریولیت، مارن و بازالت یافت میشود. اوپال ها به طورگسترده به دو نوع تقسیم می شوند، اوپال گران بها و معمولی، اوپال گران بها "بازی با رنگ" را نشان می دهد که آن را بسیار مشهور می کند درحالی که معمولی اینطور نیست. تنوع اوپال طبیعی توسط دو ویژگی رنگ بدنه و شفافیت تعیین می شود. انواع متفاوتی از اوپال طبیعی وجوددارند که شامل اوپال سیاه، اوپال سفید، اوپال قلوه سنگی، اوپال آتشین، اوپال ماتریکس، اوپال عسلی، اوپال کریستالی و غیره می باشند. اوپال-های مصنوعی توسط بشر ساخته می شوند که دارای ترکیبات شیمیایی، ساختار داخلی، خصوصیات فیزیکی و شکل ظاهری مشابه اوپال هایطبیعی هستند. ویژگی هایی وجود دارند که یک اوپال مصنوعی ممکن است منشاء رشد آزمایشگاهی خود را در آن نشان دهد. با استفاده از اینویژگی ها که در این مقاله بررسی می شوند، بسیاری از اوپال های مصنوعی را می توان با اطمینان از اوپال طبیعی جدا کرد، اما شناسایی برخی ازاوپال های مصنوعی حتی توسط گوهر شناسان آموزش دیده نیز، می تواند چالش برانگیز باشد.

اوپال، گوهرسنگ، طبیعی، مصنوعی