مهدی رازانی - استادیار، دانشکده حفاظت آثار فرهنگی، دانشگاه هنر اسلامی تبریز
لیلی نعمانی خیاوی - کارشناسی ارشد، دانشکده حفاظت آثار فرهنگی، دانشگاه هنر اسلامی تبریز

استحکام‌بخشی، ازجمله مهم‌ترین مراحل حفاظت از آثار تاریخی به‌ویژه سنگ و آثار سنگی ساختمانی محسوب می‌‌شود. این واژه به معنای افزایش مقاومت درونی اثر در مقابل اضمحلال فعلی و مصون‌سازی در برابر مخاطرات آتی است و با استفاده از مواد و روش‌‌های گوناگونی انجام می‌‌گیرد. مواد مختلفی که به این منظور تولید و استفاده می‌‌شود شامل مواد آلی، معدنی، کامپوزیت، مواد پایه‌‌ زیستی و نانو ذرات هستند که هرکدام برای ویژگی به خصوصی از اثر تجویز می‌‌گردد. هدف از این پژوهش، مروری بر کاربرد فناوری مواد نانو ساختار در استحکام‌‌بخشی آثار سنگی است که در چند سال اخیر پس از تولید درزمینه علم حفاظت، پیشرفت چشمگیری کرده و مشکلات مختلفی را درزمینه‌ی جلوگیری از نابودی آثار تاریخی حل نموده‌‌اند. این تحقیق استحکام‌بخشی با نانو مواد را موردمطالعه قرار داده و نتایج حاصله را در مورد نحوه تأثیر روش‌‌های اعمال و عمق نفوذ نانو مواد سنجیده تا بتوان از میان این روش‌‌ها استدلالی جامع در مورد استحکام‌‌بخشی با نانو ذرات کسب کرد.

استحکام‌بخشی, حفاظت, مرمت, نانو ذرات, سنگ