تاثیر اسکان غیررسمی بر افزایش میزان جرم و آسیب های اجتماعی

Publish Year: 1399
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 184

This Paper With 13 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

AMSCONF06_405

تاریخ نمایه سازی: 17 بهمن 1399

Abstract:

در کشور ما پس از آغاز نوسازی اقتصادی، اجتماعی و دسترسی روستاها به خدمات جدید بهداشتی، آموزش، تغییر الگوی مدیریت روستایی، ظهور اقتصاد نفتی و قطع وابستگی به کشاورزی، مهاجرت بی رویه روستاییان به شهر سبب شد تا حاشیه نشینی در جدیدترین بیان، اسکان غیررسمی به عنوان بافت آپاندیس شهری رشد کند. در پی این پدیده، شاهد بروز و شیوع آسیبهای اجتماعی متعددی - که منجر به طلاق عاطفی و در نهایت طلاق رسمی میشود - هستیم. و در نتیجه بدلیل نداشتن ظرفیت شهرها برای اسکان این جمعیت و علاوه بر آن بروز مشکلات متعدد موجب شد، این افراد به حاشیه نشینی و یا سکونتگاه غیر رسمی گرایش پیدا کنند. کارشناسان، توجه به رشد یک سویه صنعتی به عنوان الگوی توسعه در نیم قرن گذشته، صنایع مادر، وجود واحدهای تولیدی و صنعتی و جاذبه های تفریحی، گردشگری و اقتصادی را از مهمترین عوامل مهاجر پذیری و در نتیجه حاشیه نشینی در کلانشهرها می دانند. بر همین اساس هدف اصلی پژوهش تاثیر اسکان غیررسمی بر افزایش میزان جرم و آسیب های اجتماعی با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد اعتیاد، طلاق، بیکاری، حاشیهنشینی و آسیب های اجتماعی را به عنوان پنج آسیب نیازمند توجه بیشتر در کشور و در اولویت برنامه ها می داند و درباره آسیب های اجتماعی در سکونتگاه های غیررسمی به علت وضع معیشتی ساکنان و کمبود امکانات رفاهی می باشد. با توجه به سکونت شماری از مردم استان در حاشیه شهرها و سکونتگاه های غیررسمی و از طرفی وجود آسیب های اجتماعی در این مناطق باید اقداماتی برای کاهش این آسیب ها انجام شود. و می توان گفت شناسایی افراد در معرض آسیب و آسیب دیده، ارجاع به ارگانهای مربوطه، ارایه خدمات آموزشی، فرهنگی، رفاهی، مشاوره، برگزاری دوره های آموزشی مهارتهای زندگی پیش از ازدواج، ارتقا سلامت روان و غیره را از جمله خدمات ارایه شده از طریق پایگاه های خدمات اجتماعی محلات به مردم ساکن در حاشیه شهرها و سکونتگاه های غیررسمی برشمرد.

Authors

امیرحسین پیرهادی

گروه مهندسی تکنولوژی حمل و نقل و ترافیک شهری، دانشگاه جامع علمی کاربردی