حق بر شهر؛ مبانی توجیهی »میراث فرهنگی«

بر مبنای گزارش نشانه شناختی از متون دینی، تجلی عنصر »زمان و مکان« در اجتهاد و استنباط دیدگاه اسلام به خصوص »شهر و مدینه« و پس از آن »محیط زیست مصنوعی و خاصتا اموال فرهنگی« امری مشهود بوده است. این رویکرد، رویکردی برآمده از قرآن، سنت، قواعد فقهی و عقل است. »حق به شهر« به عنوان یکی از حقوق در جرگه ی حقهای »باید انگار« از سویی به حوزه حکومتی و در سویه مقابل به نقش مردم سالارانه و سهیم ساختن مردمان در فرآیند شهرسازی ربط می یابد. این پژوهش با بررسی رویکرد اسلام به »حق به شهر« به دو مساله ی »امکان سنجی مشارکت مردمان در پدیده »شهر« به عنوان مهمترین سرمایه حق به شهر« و نیز چالش مهم »تعارض فقه حکومی و ارادهی اکثریت در خصوص اموال فرهنگی« می پردازد. شیوه مطالعات در این پژوهه، از نوع کتابخانه ای و روش توصیفی-تحلیلی است. نگارنده در میانه ی تحقیق، تحلیل خویش از حرمت اسلامی اموال فرهنگی در »حق به شهر« را بر یکی از دو نگاه »ارزش ذاتی اموال فرهنگی« یا »انتفاعی« مبتنی میکند.

Keywords:

حق به شهر , میراث فرهنگی , اسلام , حقوق بشر , خرد جمعی متبلور در میثاقات قانونی.