بررسی ضرورت الحاق ایران به کنوانسیون کنوانسیون حمل و نقل دریایی هامبورگ

کنوانسیون هامبورگ از» اول نوامبر «۱۹۹۲ یعنی یک سال پس از الحاق»بیستمین« کشور به آن، قدرت اجرایی یافته است. از ویژگیهای این کنوانسیون، عضویت کشورهای کوچک و جهان سوم با در نظر گرفتن تعداد محدودی متصدی حمل و نقل و تعداد زیاد حق العمل کار در حمل و نقل است.هدف این کنوانسیون، این است که حمل کالا از طریق دریا با مقرراتی که برای حمل کالا از طریق هوا و راه آهن و جاده وجود دارد هم تراز شود. با توجه به اینکه ایران حدود ۹۰درصد از حمل ونقل خارجی را از طریق دریا انجام می دهد پذیرفتن کنوانسیون هامبورگ برای آسان کردن حمل ونقل ضروری است و می توان از این طریق با کشورهای صاحب دریا وعضو این کنوانسیون، تعاملات اقتصادی، تجاری در عرصه های تولید وصنعت داشته باشیم و خود را محدود به چند کشور نکنیم. که بامشکلات اقتصادی زیادمواجه گردد.لذا پیوستن به این کنوانسیون برای پرداخت خسارات وارده وحمل ونقل موجودات زنده و حمل مواد بر روی عرشه توسط کانیتر سبب کاهش قیمت تمام شده کالا می شود که بیانگر اهمیت موضوع برای »الحاق ایران به کنوانسیون هامبورگ« است.

Keywords:

الزامات الحاق ایران , کنوانسیون حمل و نقل دریایی هامبورگ , حقوق بین الملل , لزوم الحاق ایران , کنوانسیون حمل و نقل