کیاندخت توکلی - عضو هیات علمی گروه حقوق دانشگاه تهران

سیاست های تنظیمی توسط مراجع رسمی نقشی انکارناپذیر بر کودک آزاری به عنوان یکی از پیچیده ترین آسیب های اجتماعی دارد. به این ترتیب تحت تاثیر شیوه و عملکرد دولت، اشکال وقوع، قربانیان بالقوه، میزان ارتکاب، و شدت آسیب وارده در این نابهنجاری اجتماعی تغییر پیدا می کند. بدیهی است که عملکرد ضعیف و ناکارآمد دولت در پهنه اجتماع، بسترهای مناسب و مطلبوی را برای رشد و گسترش کمی و کیفی این پدیده فراهم خواهد نمود. بر این اساس دولت مسیول مستقیم بسیاری از فجایع به وقوع پیوسته بر علیه اطفال و نوجوانان است. سیاست گذاری های نادرست، مسامحه در تنظیم و اجرای نظام پاسخ ها، مشروعیت بخشی به رفتارهای غیر انسانی علیه کودکان، سوکت آگاهانه و برنامه ریزی شده در قبال اشکال حساسیت برانگیز کودک آزاری و تنظیم و تدوین سیاست هایی که آزار کودکان را در مجاری قانونی مجاز می گرداند، تنها بیانگر بخشی از عملکرد سو و غیر قابل توجیه نظام های سیاسی در قبال کودکان است که منجر به ایجاد، ابقا و یا تشدید رفتارهای آزاردهنده نسبت به کودکان تحت فرایندی آگاهانه و یا ناآگاهانه می گردد.

آزار، کودک، خشونت، قانونگذاری، سیاست.