نقش سرمایه اجتماعی در بازآفرینی بافت فرسوده شهری

اهمیت سرمایه اجتماعی در فرآیند نوسازی شهری به عنوان ظرفیت های درونی و ثروت های پنهان در محلات، یک اقدام غیرمتمرکز و از پایین به بالا است. در مباحث مربوط به باز آفرینی شهری یکی از مفاهیم اساسی، سرمایه اجتماعی است، که شاید بتوان در صورت کاربست اصول آن برخی از نیازمندی های بافت های تاریخی را زنده ساخت. سرمایه اجتماعی همواره یکی از ارکان اصلی پایداری اجتماعی و توسعه پایدار در شهر است. سرمایه اجتماعی مفهومی کلان است که در برگیرنده ابعادی مانند اعتماد اجتماعی، مشارکت اجتماعی و هنجارها است . امروزه مشخص شده که سرمایه اجتماعی عامل باز دارنده بسیار مهمی در بروز جرم و آسیب های اجتماعی در محلات شهری است. لذا ارتقا سطح آن در بافت های فرسوده که با معضلات اجتماعی بسیاری دست و پنجه نرم می کنند بسیار حایز اهمیت است. هدف پژوهش حاضر نقش سرمایه اجتماعی در بازآفرینی بافت فرسوده شهری با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج نشان می دهد رویکرد بازآفرینی شهری در پاسخ به عدم توجه به جنبه های اجتماعی و به طور اخص مشارکت شهروندان در طرحهای ساماندهی بافت فرسوده و تاکید صرف بر جنبه های اقتصادی و کالبدی که منجر به شکست این طرحها بوده مطرح شده است. توجه به مشارکت به عنوان یک رکن اصلی در بازآفرینی شهری، نظر پژوهشگران را به سمت عوامل موثر در ارتقای مشارکت جلب کرده است. طبق مطالعات عامل سرمایه اجتماعی به عنوان یک مولفه موثر در میزان مشارکت شهروندان در طرحهای بهسازی نوسازی مطرح است و این مولفه را به یک مولفه دارای اهمیت در رویکرد بازآفرینی تبدیل کرده است.

Keywords:

سرمایه اجتماعی , سرمایه انسانی , مدیریت شهری , نهادهای اجتماعی , بافت فرسوده