ماندانا تیشه یار - گروه مطالعات منطقه ای، موسسه آموزش عالی اکو، دانشگاه علامه طباطبایی

با نگاهی به ویژگی های نظریه های نوین منطقه گرایانه، نوشتار پیش رو در صدد است تا با بهره گیری از این نظریات، چارچوب مناسبی برای فهم همکاری های منطقه ای میان ایران و کشورهای مسلمان منطقه اوراسیا به دست دهد. پرسش اصلی در این پژوهش آن است که چگونه ایران و کشورهای مسلمان منطقه اوراسیا علیرغم اختلاف در تعریف منافع مشترک، می توانند به همگرایی هویتی و هنجاری دست یافته و به همکاری با یکدیگر بپردازند؟ نویسنده در این راستا استدلال خواهد کرد که این کشورها می توانند به یک تعریف مشترک از هنجارها و هویت های مشترک حاکم بر روابط خارجی خود با بهره مندی از توانمندی های فرهنگی همگرایانه حاکم بر این جوامع برسند. بر این پایه، این راهبرد هنگامی می تواند صورت حقیقت بر خود بپوشاند که سطح تحلیل همکاری ها میان این کشورها از سطوح دوجانبه و یا بین المللی، به سطح تحلیل میانه (روابط منطقه ای) تغییر یافته و در چارچوب مفهومی مانند «اوراسیای فرهنگی» تعریف شود.

ایران, هویت, زبان فارسی, عرفان گرایی, نومنطقه گرایی, کشورهای مسلمان اوراسیایی, اوراسیای فرهنگی