اثربخشی آموزش فرزندپروری مثبت برسرسختی تحصیلی دانش آموزان پسر دارای وابستگی به تلفن همراه در اصفهان

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش فرزندپروری مثبت بر سرسختی تحصیلی دانش آموزان پسر دارای وابستگی به تلفن همراه در اصفهان بود. روش: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل پسران دبستانی مدارس مختلف شهر اصفهان در سال تحصیلی ۹۶-۱۳۹۸ بود. نمونه مورد مطالعه ۴۰ نفر از پسران دبستانی ۹ تا ۱۲ سال شهر اصفهان و (نیز مادران آنها بود که به روش غربالگری کسب اانحراف معیار پایین تر از میانگین در سرسختی تحصیلی و انحراف بالاتر از میانگین در وابستگی به تلفن همراه و تمایل مادران به شرکت در جلسات فرزندپروری)، از مدارس ناحیه ۴ اصفهان انتخاب شدند و بصورت تصادفی به دو گروه ۲۰نفره (آزمایش و کنترل)، گمارده شدند. گروه آزمایش تحت آموزش برنامه فرزندپروری مثبت قرار گرفت. جمع آوری داده ها توسط پرسشنامه سرسختی تحصیلی بنیشک و همکاران (۲۰۰۵) و پرسشنامه وابستگی به تلفن همراه سواری (۲۰۱۴) انجام گرفت. يافته ها: یافته ها نشانگر تأثیر معنادار آموزش فرزندپروری مثبت به مادران، برافزایش سرسختی تحصیلی ( Eta=0/58,P<0/05,F=29/41 ) و کاهش وابستگی پسران دبستانی به تلفن همراه بود. نتیجه گیری: لذا می توان از آموزش فرزندپروری مثبت به عنوان یک مداخله مطلوب برای بهبود سرسختی تحصیلی دانش آموزان و کاهش وابستگی آنها به تلفن همراه استفاده کرد.

Keywords:

فرزندپروری مثبت , سرسختی تحصیلی , وابستگی به تلفن همراه