تاثیر تمرین تداومی و تناوبی بر نکروپتوزیس و آپوپتوز پروتئین‌ های شبکه اندوپلاسمیک قلب رت ‌های ویستار دیابتی

مقدمه: دیابت شایع­ ترین بیماری اندوکرین است. آپوپتوز و نکروپتوزیس نقش عمده‌ ای در فرآیند بیماری‌ های قلبی ناشی از دیابت دارند، اما اثرات تمرین تداومی و تناوبی بر آپوپتوز و نکروپتوزی سلول ‌های قلب افراد دیابتی مشخص نیست. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر شدت‌ های مختلف تمرین هوازی بر آپوپتوز و نکروپتوزیس در بافت قلبی موش‌ های دیابتی بود. مواد و روش­ ها: بدین منظور، 32 سر موش صحرایی نر بالغ سفید نژاد ویستار(سن2±12هفته، وزن 15±175گرم) به طور تصادفی به 4 گروه همگن 8 سری شامل: گروه کنترل سالم(C)، گروه کنترل دیابتی(D)، گروه دیابتی به‎ همراه تمرین تداومی با شدت متوسط روزانه 55 دقیقه 26 متر در دقیقه(D+MICT) و گروه دیابتی به ‌همراه تمرین تناوبی(D+HIIT) با شدت 85 تا 90 درصد سرعت بیشینه 5 روز در هفته به مدت 8 هفته تقسیم شدند، البته قبل از شروع پروتکل تمرینی سرعت دویدن برای به دست آوردن حداکثر اکسیژن مصرفی محاسبه شد. برای بررسی تغییرات در بیان پروتئین‌ های‎ مرتبط با مسیر مرگ آپوپتوتیک و نکروپتوتیک در میوکارد عضله قلبی دیابتی شده از روش مبتنی ‌بر روش وسترن بلات استفاده شد. از تجزیه و تحلیل واریانس یک طرفه(One-Way ANOVA) برای بررسی تفاوت بین گروه ها استفاده شد و سطح معنی داری(P≤0.05) تعیین شد. یافته‌ های پژوهش: نتایج نشان داد القای دیابت نوع 2 سبب افزایش مرگ سلولی آپوپتوتیک و نکروپتوتیک می‌ گردد(P=0.001). در حالی که، هر دو نوع تمرین هوازی تداومی و تناوبی شدید موجب تعدیل مرگ سلولی آپوپتوتیک می ‌شود(P≤0.05). اما تاثیر تمرین تناوبی از تمرین تداومی بیشتر بود. با این حال فقط تمرین تناوبی بر مرگ نکروپتوزیس تاثیر کاهشی معنی ‌داری داشت(P≤0.05). بحث و نتیجه‌ گیری: به ‌نظر می ‌رسد که، انجام تمرینات تداومی و تناوبی بر مرگ آپوپتوتیک تاثیر دارند. ولی تمرینات تناوبی شدید بر مرگ نکروپتوتیک موثر می‌ باشد.  

Keywords:

Aerobic exercise , Apoptosis , Endoplasmic reticulum , Necroptosis , Type 2 diabetes mellitus , شبکه اندوپلاسمیک , تمرین هوازی , آپوپتوز , نکروپتوز , دیابت نوع 2