مجید عابدینی پور

توسعه گردشگری بخشی جدایی ناپذیر از استراتژی کلی توسعه شهری است، گردشگری شهری به نوعی فرایند رقابتی در هر جامعه ای میان کلانشهرهای آن جامعه تبدیل شده است، ارتباط نزدیک و متقابلی بین گردشگری شهری و هویت شهری وجود دارد. هویت شهر به عنوان سرمایه ای ارزشمند و ماندگار، نقش ویژه ای در رونق گردشگری و ارتقاء شاخص های شهری دارد. در سطح ایران و با توجه به این موضوع که جاذبه های توریستی با تنوع زیاد در سراسر سرزمین به شکل مناسبی توزیع شده اند، گسترش گردشگری می تواند باعث توزیع عادلانه درآمد در سطح ملی شود و تا حدودی با پر کردن شکاف توسعه بین ناطق مختلف کشور ناشی از تخصیص ناعادلانه منابع مالی در یک قرن گذشته به توسعه پایدار در تمام نواحی کشور کمک کند. امروزه در شهرهای بزرگ اقداماتی جهت ارائه نمای زیبایی از آنها به عمل می آید، این اقدامات در درجه اول برای جلب توجه و تأمین نیازهای ساکنان شهرها صورت می گیرد، و در درجه دوم مساعد کننده گردشگری شهری، علایق روز افزون افراد نسبت به میراث فرهنگی و ملی و همچنین بناهای تاریخی سبک های معماری در ادوار تاریخ می باشد. بافت تاریخی شهرها به عنوان مکانی واجد ارزش های میراث فرهنگی، با در بر گرفتن دوره های مختلف تاریخی، دارای ویژگی هایی متشکل از ساختار فضایی کالبدی می باشد. ارزش های منسوب به آن و تعیین میزان اهمیت و درجه بندی آنها، می تواند نقش مهمی در جهت حفاظت و سرمایه گذاری در قالب گردشگری فرهنگی می باشد. هدف از این تحقیق نیز تعریف منطقه و محور گردشگری فرهنگی با استفاده از اولویت های مکان های میراث معماری و شهری، براساس ارزش های استحصالی از این حوزه پژوهشی و مستخرج از بخش مبانی نظری تحقیق است. تحقیق حاضر از نوع کاربردی توسعه ای بوده و داده های آن به صورت توصیفی و کتابخانه ای می باشد. به طور کلی می توان گفت، توجه و به تصویر کشیدن ارزش ها می تواند مبنایی برای تصمیم گیری های مربوط به حوزه گردشگری و میراث فرهنگی باشد. از دیگر سو می توان با اولویت بندی مداخله اجرایی پروژه های گردشگری فرهنگی با شناخت قابلیت های مکان های میراث معماری و شهری با هدف بهبود وضعیت اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی ساکنان، توسعه و ترویج فرهنگ و هویت بومی و منطقه ای و در جهت حفظ و احیای هویت تاریخی شهرها شاهد تأثیر قابل توجهی بود.

مدیریت، معماری شهرسازی، توسعه، گردشگری، میراث فرهنگی