مهدی جیررودی - دانش آموخته دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات
رحیم سرور - استاد گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات
مهرداد نوابخش - استاد گروه جامعه شناسی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات

در عصر حاضر شهرها بعنوان کانون تجمعات بشری، به یکی از بحرانی ترین مناطق مواجهه ی انسان با طبیعت بدل شده اند و عاملان اصلی ناپایداری در جهانند. در دهه های اخیر کلانشهر تهران بعنوان پایتخت و متراکم ترین کانون جمعیتی کشور، شاهد دگرگونی های متعددی بویژه در عرصه زیست محیطی بوده است، چرا که الگوی توسعه شهری و روند آن در این کلانشهر، بیش از آنکه متاثر از نتیجه عملکرد یک مدیریت منسجم باشد، بیشتر حاصل فشارهای فزاینده عوامل مختلفی است که الگوی شهری حاضر را رقم زده است. از این رو جهت برون رفت از پیامدهای مخرب الگوها و رویکردهای سنتی و متفاوت توسعه در این کلانشهر، بکارگیری رهیافت های سازگار با محیط زیست همچون رویکرد شهر سبز در روند توسعه این کلانشهر و دستیابی به توسعه پایدار شهری، از اهمیت بسزایی برخوردار است. پژوهش حاضر از حیث نوع، نظری کاربردی، از لحاظ روش مطالعه، توصیفی تحلیلی و از نظر شیوه جمع آوری اطلاعات، پیمایشی کتابخانه ای و از طریق پرسشنامه براساس طیف لیکرت می باشد. هدف از این پژوهش مقایسه وضعیت زیست محیطی مناطق شمالی و جنوبی کلانشهر تهران و رتبه بندی مناطق مذکور براساس معیارها و شاخص های رویرد شهر سبز است. از این رو ابتدا، با بهره گیری از روش آنتروپی به وزندهی ۲۹ شاخص کمی در قالب ۶ معیار پرداخته و سپس با استفاده از تکنیک تاپسیس در نرم افزار Excell، مقایسه وضعیت و رتبه بندی مناطق مورد مطالعه انجام گرفت. نتاج حاکی از تطابق بیشتر مناطق شمالی کلانشهر تهران با شاخص های رویکرد شهر سبز می باشد و بر این اساس در محدوده مورد مطالعه، منطقه ۲ در بهترین و منطقه ۳ در بدترین وضعیت زیست محیطی قرار دارند.

کلانشهر تهران، رویکرد شهر سبز، وضعیت زیست محیطی، معیارها و شاخص های رویکرد شهر سبز، روش آنتروپی و تکنیک تاپسیس