اثربخشی طرحواره درمانی هیجانی گروهی بر پریشانی روانشناختی زنان مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر

سندرم رودهی تحریک پذیر شایع ترین، پرهزینه ترین و ناتوان کننده ترین اختلال عملکردی دستگاه گوارش است. عوامل روانشناختی تأثیر عمیقی بر شروع، طول مدت و شدت این بیماری دارد. این پژوهش با هدف اثر بخشی طرحواره درمانی هیجانی برپریشانی روانشناختی و شدت و فراوانی علائم در زنان مبتلا به سندرم روده تحریک انجام شد. روش پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی(تجربی) و طرح پژوهش دو گروهی سه مرحله ای (پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری سه ماهه) بود. نمونه مورد مطالعه شامل30 نفر از زنان مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر در دامنه سنی 20 تا 50 در بهار سال 1398 بودند که به روش نمونه گیریهدفمند مبتنی بر ملاکهای ورود و خروج انتخاب و با انتساب تصادفی در دو گروه (یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل)جایگزین شدند. برای سنجش متغیرهای پژوهش از ابزار تشخیصی ROME III ، مصاحبه ی ساختار یافته ی تشخیصی برایSCID-I) DSM-V-RV)، پرسشنامه پریشانی روانشناختی کسلر در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری سه ماههاستفاده شد. گروه طرحواره درمانی هیجانی به مدت 1 جلسه تحت درمان قرار گرفتند و گروه کنترل در لیست انتظار باقی ماندند.داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS23 و آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تحلیل شدند.نتایج نشان داد که طرحواره درمانی هیجانی در پس آزمون و پیگیری بر متغیر پریشانی روانشناختی اثر داشت وتفاوت این گروه با گروه کنترل معنادار شد (p<0/01). بر پایه یافته های این پژوهش، به نظر می رسد که طرحوارهدرمانی هیجانی می تواند به عنوان درمان های روان شناختی بر کاهش پریشانی روان شناختی در زنان مبتلا به سندرمروده تحریک پذیر استفاده شود.

Keywords:

طرحواره درمانی هیجانی , پریشانی روان شناختی , سندرم روده تحریک پذیر