اثربخشی آموزش تعامل والد و کودک بر کاهش علائم کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش تعامل والد و کودک بر کاهش علائم کودکان مبتلابه اختلال طیف اتیسم انجام گرفت. این پژوهش به شیوه نیمه آزمایشی و از نوع طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری هدف کلیه کودکان طیف اتیسم و جامعه آماری دردسترس کلیه کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم در دامنه سنی 3 تا 10 سال شهر ارومیه درسال 1399 بود. روش نمونه گیری به صورت در دسترس بود که 15 نفر از این کودکان و مادرانآنان به عنوان گروه مداخله ای و 15 نفر دیگر به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. برای جمع آوریداده های میدانی از مقیاس رتبه بندی اتیسم گیلیام استفاده شد. گروه آزمایش به مدت 20 جلسه60 دقیقه ای به صورت گروهی، هفته ای سه بار تحت برنامه درمانی تعامل والد و کودک قرارگرفتند. از روش تحلیل کواریانس برای تحلیل استفاده شد. نتایج نشان داد بین دو گروه گواه وآزمایش از نظر علایم اتیسم کودکان تفاوت معنی داری وجود دارد (p<0/05). به عبارتی آموزشتعامل والد و کودک بر کاهش علائم کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم تاثیر دارد. با توجه بهیافته های به دست آمده، استفاده از این برنامه برای درمانگران و همچنین والدین کودکان مبتلابه اختلال طیف اوتیسم جهت بهبود در تعامل والدین با کودکان پیشنهاد می شود.

Keywords:

آموزش تعامل والد و کودک , علائم اوتیسم , اختلال طیف اتیسم