مقایسه تاثیر تمرین هوازی در آب دریا و ساحل بر عملکرد اندوتلیال، التهاب و استرس اکسیداتیو مردان مسن دارای اضافه وزن

هدف : هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر تمرین در آب و خشکی بر عملکرد اندوتلیال، التهاب و استرس اکسیداتیو مردان مسن دارای اضافه وزن بود. روش کار:  30 مرد دارای اضافه وزن 50 تا 55 ساله با شاخص توده بدنی بین 25 تا 30 به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب شده و به طور تصادفی در سه گروه تمرین در آب دریا، تمرین در ساحل و کنترل (هر گروه 10 نفر) قرار گرفتند.  برنامه تمرینی به مدت 8 هفته اجرا شد. تمرین (هم در ساحل و هم در آب دریا) شامل 25 دقیقه دویدن بود که برای هفته­های اول تا هشتم به ترتیب با 60%، 65%، 70%، 70%، 75%، 75%، 80% و 85% ضربان قلب بیشینه انجام شد. برای کنترل ضربان قلب از ضربان سنج پلار استفاده شد. 24 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه مداخلات نمونه خونی در وضعیت 12 ساعت ناشتایی از همه گروه­ها گرفته شد. برای هر نمونه مقادیر پروتئین فاز حاد، مالون دی آلدهید، اندوتلین 1، نیتریک اکساید و پاسخ اتساع عروق حاصل از جریان خون اندازه گیری شد.  یافته ها: نتایج نشان داد که سطوح MDA، CRP و ET-1 در دو گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل به طور معنادار کاهش و مقادیر NO و FMD در دو گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل به طور معنادار افزایش یافتند (p <0/05)، اما تفاوت معناداری بین دو گروه تمرین وجود نداشت (P>0/05).  نتیجه گیری: احتمالا تمرین هوازی هم در آب دریا و هم در خشکی می­ تواند منجر به بهبود عملکرد اندوتلیال مردان سالمند دارای اضافه وزن می­ شود و از این طریق از بروز بیماری­ های قلبی عروقی در این افراد پیشگیری می­کند. تصور بر این است که کاهش استرس اکسیداتیو و التهاب از دلایل عمده­ی بهبود عملکرد اندوتلیال بدنبال تمرین هوازی می­باشند.

Keywords:

تمرین در آب دریا , عملکرد اندوتلیال , استرس اکسیداتیو , اضافه وزن , سالمند