امیر منصوری - فریوسی

سید الشعرا لبیبی از شاعران آخر قرن چهارم و اوایل قرن پنجم هجری، قصیده‌ای دارد با مطلع «چو دل برکندم از دیدار دلبر/ نهادم مهر خرسندی به دل بر» این قصیده اولین قصیدۀ شناخته‌شده از لبیبی است که محل بحث‌های فراوان توسط عوفی، رضاقلی خان هدایت، ملک الشعرا بهار، دبیرسیاقی و ابراهیم قیصری بوده است. در مقالاتی که رشحۀ قلم هریک از این افراد بوده زوایایی از حیات و شاعری لبیبی نمایانده شده است، این محققان و در صدر ایشان بهار دریافته‌اند که انتساب این قصیده به فرخی و منوچهری به خطا بوده است و هریک تلاش کرده‌اند تا ریشۀ این خطا را بیابند، اما همگی در شناساندن منبع اصلی این قصیده و منبع انتساب آن به فرخی و منوچهری به خطا رفته‌‌اند. در این مقال به بررسی منبع اصلی قصیدۀ لبیبی و صورت کامل این قصیده خواهیم پرداخت،‌ صورتی که بیش از یافته‌ها و اشاره‌های نگارندگان و یادکنندگان شناخته‌شده از این قصیده است.

لبیبی, فرخی, منوچهری, قصیدۀ رائیه, عوفی, هدایت, ملک الشعرا بهار, دبیرسیاقی