عبودیت و جایگاه آن در نظام تربیتی پاسداران انقلاب اس

سخن گفتن از عبودیت و تربیت، به عنوان دو رکن اساسی از معارف بلند اسلامی، کاری چندان اسان نيست. اما به هر روي، در اين عرصه به اندازة وسع بايد ورود پيدا کرد و گفتني ها را گفت و نوشت. عبودیت، به عنوان رکن اساسی بندگي خداوند به معناي خضوع، اطاعت و پرستش، موجب «قرب ویژه» آدمی می شود رساندن آدمی به درجۀ عبودیت عبوديت، رسالت مشترک همة انبياي بزرگوار الهي است که ريشه در آگاهي و اختيار انساني دارد و نوعي عبوديت مختارانه را رقم مي زند. از سوي ديگر تربيت، با معاني گسترده، فرايندي است که طي آن، استعدادها و قواي گوناگون نهفته در نهاد انسان، برانگيخته و پرورش مي يابد تا آدمي آگاهانه و مختارانه، به منتهاي كمال نسبي خود به ميزان طاقت و توانايي خويش نايل شود. فرایندی مستمر، پويا، فراگير و هم هجانبه است که با استمداد از درون متربی و به مدد کوشش های برنامه ریزی شدۀ مربيان، در نظامي تعاملي ميان آن دو، موجبات پيشرفت و تعالي متربي فراهم مي شود. براین اساس، عبودیت هدف اصلی تربست است و «تربیت عقلانی» متربی را در مسیر عبودیت حق تعالی و تقدس قرار می دهد هدف اصلی تربیت، ربوبی سختن و ربوبی شدن انسان متربی است و ربوبی شدن جز از مسیر عبودیت راستين نمی گذرد. پس، ربوبیت و عبودیت در هم پیچیده اند و اساساً هدف اصلی تربیت، رساندن متربی به درجة عبودیت و مقام بلند بندگی برای ذات باری سبحانه و تعالی است.