مجسمه میادین تهران از اقتدارگرایی پیکره‌ای تا فردگرایی انتزاعی

مجسمه شهری با خروج از انحصار موزه‌ و گالری پا به عرصه منظر شهر گذاشت تا ضمن کمک به خوانایی شهر در ارتقای کیفیت بصری آن نیز ایفای نقش کند. در این راستا توجه به ذهنیت مخاطب، تاریخ و زمینه، اصولی مهم در موفقیت مجسمه جهت نیل به اهداف فوق شناخته می‌شوند.  ‌ به نظر می‌رسد حضور مجسمه در فضای میادین تهران از دوران پهلوی اول تا امروز روندی از اقتدارگرایی پیکره‌ای تا فردگرایی انتزاعی را طی کرده است. به طوری که اقتدار حاکمیت در دوران پهلوی اول و دوم در بازنمایی واقع‌گرای پیکره خاندان پهلوی و مشاهیر نمود پیدا می‌کند و از دهه 80 تا امروز با الگوبرداری از زیبایی‌شناسی مدرنیستی از رویکردی انتزاعی و فردگرا تبعیت می‌کند. بنابراین شاید بتوان گفت مجسمه میادین به عنوان نشانه شهری با جدایی‌گزینی از زمینه و تاریخ و بدون توجه به مخاطب، روند تکاملی به سمت نمادین‌شدن را طی نکرده است و با انتزاع‌گرایی از معنابخشی به محیط فاصله گرفته است.

Keywords:

مجسمه میدان , اقتدارگرایی , انتزاع‌گرایی , ‌ تهران