نماز، آرامش روحی و روانی و تعالی فرهنگی

کلمه نماز نشان میدهد که رابطه ای بین انسان و پروردگار وجود دارد؛ زیرا انسان در نماز با خضوع و خشوع دربرابر پروردگار توانا میایستد. او با جسم نحیف و ضعیف خود در برابر خدای بزرگ قادر توانا قرار میگیرد،خدایی که بر تمام ذرات هستی حاکم و مدبر امور در آسمان ها و زمین است، خدایی که مرگ و زندگی در دست اوست و رزق و روزی را بین مردم تقسیم میکند. وقوف خاشعانه و خاضعانه انسان در نماز در برابر خداوند متعال به او نیرویی معنوی میبخشد که حسن صفای روحی و آرامش قلبی و امنیت روانی را در او بر میانگیزد، زیرا انسان در نماز(در صورتی که به طور صحیح و شایسته برگزار شود) با تمام اعضای بدن و حواس خود متوجه خدا میشود و از همه اشتغالات و مشکلات دنیا روی برمیگرداند و به هیچ چیز جز خدا و آیات قرآن که در نماز بر زبان می آورد فکر نمیکند. نماز از ارکان متعالی و از رشته های مستحکم ارتباطی میان صانع و صنع در دین مبین اسلام است. با توجه به جایگاه و اهمیت نماز در تمامی شرایع و ادیان، به خصوص جایگاه رفیع آن در دین مبین اسلام و توجه و عنایت اسلام نسبت به آن و به خصوص بیان نماز و »آرامش روحی« بر این عقیده ایم که بین نماز و آرامش روحی ارتباطی مستقیم وجود دارد. نماز به شرط آنکه با حضور قلب، گزارده شود از صفای دل، روزنی در جان انسان میگشاید که باران رحمت و نور معرفت خداوندی -بیواسطه- بر جانش فرو میریزد و بر روشنایی دل و بصیرت درون او میافزاید و رضای پروردگارش را با تمام وجودش احساس می کند و رضای خدا برترین سرمایه در یک زندگی موفق برای انسان است.

Keywords:

خدا , نماز , آرامش , روح , اسلام