حسین اقدر - کارشناس ارشد سنجش از دور و GIS، دانشکده علوم دانشگاه شهید چمران اهواز
کامران شایسته - استادیار گروه محیط زیست، دانشکده محیط زیست و منابع طبیعی، دانشگاه ملایر
فاطمه محمدیاری - دانشجوی دکتری آمایش محیط زیست، دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست دانشگاه ملایر
کاظم رنگزن - دانشیار گروه سنجش از دور و GIS دانشگاه شهید چمران اهواز

در عصر حاضر، گرم‏ترشدن محیط زیست شهری یکی از آثار ناآگاهانة توسعة شهری ناپایدار است که با کاهش پوشش گیاهی در ارتباط است. بنابراین، آگاهی از درجة حرارت سطح زمین برای اجرای مطالعات علوم زمین، از قبیل تغییرات محیط زیست جهانی و مخصوصاً آب و هوای شهری، ضروری است. بدین منظور، توزیع مکانی و تغییرات دمای سطح با توجه به نقشه‏های کاربری اراضی و شاخص پوشش گیاهی در شهرستان بهبهان تجزیه و تحلیل شده است. بدین منظور، از تصاویر ماهوارة لندست سنجنده‏های ETM+ و OLI استفاده شد. پس از تصحیحات هندسی و اتمسفری، تصاویر با استفاده از الگوریتم حداکثر احتمال طبقه‏بندی شد. همچنین، تغییرات دما با مدل LCM ارزیابی شد. نتایج نشان داد طبقة یک دمایی (دمای کمتر از 13 درجة سانتی‏گراد)، که خنک‏ترین پهنه‏هاست، در دو بخش کوهستانیِ شمالی و جنوبی بیشترین گسترش را دارد. در هستة شهرنشینی، طبقة یک دمایی در سال 1378 به‏صورت لکه‏هایی پراکنده منطبق بر پارک‏های شهری گسترده شده است و در سال 1392، برخلاف انتظار، با توجه به کاهش چشم‏گیر دما نسبت به سال‏های گذشته نواحی شهری در طبقة اول قرار گرفته است. روی‏هم‏گذاری نقشة هر کدام از طبقات دما به کل طبقات با نقشه‏های کاربری اراضی نشان داد مرکز شهر، بخش‏‏هایی از اراضی لخت، و بخش‏هایی از اراضی کشاورزی در غرب منطقه در طبقة اول قرار گرفته‏اند. همچنین، بیشتر اراضی لخت و کشاورزی و بخش‏های اندکی از مراتع در طبقة دوم، بیشتر اراضی مرتعی در طبقة سوم، و بخش‏های کمی از این اراضی در طبقة چهارم‏اند.

ارزیابی تغییرات, دمای سطح, NDVI, سنجش از دور حرارتی, شهرستان بهبهان