آذر ملکوتی
فاطمه لطیف فر

اگر مقالات و نوشته های اهل نظر و اهل فن در رشته های شهرسازی و معماری و و یا رشته های نزدیک به آن ها مانند جامعه شناسی شهری، به ویژه در چندسال اخیر را، حتی به اجمال نگاه کنیم، به سرعت پی خواهیم برد که شهرسازی در ایران تبدیل به یک موضوع بحرانی شده است. اکثریت نقطه نظرات بر دو پایه استوار هستند: اول اینکه ساختار ها و سازوکارها و روش های جانشین و مدرن یا شبه مدرن، هرگز نتوانسته اند به نیازها و خواسته های جامعه امروز ایران، به طور کامل، پاسخ دهند. پیشینه توجه به بافت های موجود شهری، به طور عام و بافت های تاریخی و فرسوده، به طور خاص به حدود نیم قرن پیش باز می گردد. توجه از پرداختن به ویژگی های صرفا کالبدی آغاز شد و به ابعاد پر دامنه تر فرهنگی و سپس برنامه ریزی اجتماعی_اقتصادی ارتقا یافته است. مداخله در این بافت ها از آن جهت ضروری می نماید که کالبد شهر نمی تواند همگام با زندگی جاری در آن پیش آید.

بهسازی، نوسازی، شهرسازی