سارا پارسائی جهرمی - دانشجوی دکتری گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد تهران مرکزی ، دانشگاه آزاد اسلامی ، تهران، ایران
دره دادجوی توکلی - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد تهران مرکزی ، دانشگاه آزاد اسلامی ، تهران، ایران
محمدعلی گذشتی - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد تهران مرکزی ، دانشگاه آزاد اسلامی ، تهران، ایران
شیرین کوشکی - دانشیار گروه روان شناسی، واحد تهران مرکزی ، دانشگاه آزاد اسلامی ، تهران، ایران

مهدی حمیدی شیرازی و شاملو، شاعرانی تأثیرگذار در حیطه­ی ادبیات معاصر ایران­زمین هستند؛ روحیه­ی بَرمَنشی و عدم اظهار عجز در جای جایِ آثار آن­ها مشهود است؛ این دو شاعر، در بسیاری از نمونه­های شعری خود، هنگام مواجهه با دشواری­ها، علاوه بر یکی دانستن قدرت خویش با شخصیت­های اساطیری، مقابل سوژه­های بزرگ مانند قانون، سیاست، مقدسات و... گردن­فرازی کرده­اند؛ وجوه روانی ذکر شده، مرتبط با طیف­هایی از خودشیفتگی است. در جستار حاضر، با استفاده از نظریات روان­شناسان، علت درونی سرایش اشعار گردن­فرازانه مشخص شد. پژوهش می­خواهد به این پرسش پاسخ دهد که آیا مؤلفه­ی فکریِ نشان ندادن عجز بر کمیت، کیفیت و سبک تصویرپردازی­های ادبی این دو شاعر تأثیر چشم­گیر داشته است؟ روش پژوهش، توصیفی و تحلیلی است. در پایان، این نتیجه حاصل شد که انواع جلوه­های عدم اظهار عجز، نقش بارزی را در نحوه­ی گزینش صنایع ادبی، کمیت، پیشبرد وجه هنریِ مضامین و ارزش آثار این شاعران ایفا نموده­ و ازین رو قابل چشم­پوشی نیست.

حمیدی شیرازی, شاملو, تصویرپردازی, عدم ابرازعجز, خودشیفتگی