سراج الدین محمودیانی - Faculty of Economics, Management and Social Sciences, University of Shiraz, Shiraz, Iran

مقدمه: بی ­فرزندی در وضعیت باروری پایین می­ تواند به مثابه­ مسأله ­ای جمعیتی نگریسته شود. در مطالعه حاضر تلاش شد شیوع بی­ فرزندی طول عمر یا دائمی در بین زنان ساکنِ استان­های گیلان، مازندران و تهران به­عنوان استان­های با سطوح باروری خیلی پایین بررسی شود. مواد و روش کار: برای تحقق هدف فوق از داده­ های خام دو درصد سرشماری 1395 استفاده شد. تحلیل داده ­ها با استفاده از جدول فراوانی، آزمون کای اسکوئر و تحلیل رگرسیون لجستیک در محیط نرم افزار SPSS نسخه 20 انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که 4/4 درصد از زنان مورد مطالعه بی­فرزند طول عمر هستند. تحلیل رگرسیون لجستیک نشان داد که سطح تحصیلی به­ عنوان مشخصه­ ای فردی و نیز نحوه تصرف محل سکونت خانوار و مساحت زیربنای واحد مسکونی به­ عنوان مشخصه­ های خانواری و سکونتی اثر آماری معنادار بر احتمال بی ­فرزندی دارند. نتیجه گیری: شیوع بی ­فرزندی طول عمر در جمعیت مورد مطالعه در سطح نسبتاً پایینی قرار دارد. انتظار نمی­ رود که بی­فرزندی طول عمر یا دائمی در آینده نگران کننده باشد. برنامه­ ریزی در راستای بهبود وضعیت مسکن خانوارها، از نقطه نظر هم قیمت و هم کیفیت، به خصوص در میان خانوارهای جوان، می­ تواند مانع از افزایش نسبت بی­ فرزندی در آینده شود.

Lifetime Childlessness, Very Low Fertility, Educational Level, The Place of Household Residence, بی فرزندی طول عمر, باروری خیلی پایین, تحصیلات, محل سکونت خانوار