ولی اله وحدانی نیا - Tehran University Public Policy Studies Center, Tehran, Iran
عباس وثوق مقدم - Health and Food Security Supreme Council Secretariat, Ministry of Health and Medical Education, Tehran, Iran

مقدمه: با توجه به تکامل مفهومی سلامت و روندها در حکمرانی و چگونگی کاربرد آن در سلامت توسط حکومت­هایی که به دنبال بهبود نتایج سلامت بوده­اند، ظهور اجماعی در این خصوص را نشان می­دهد؛ که سلامت مردم بیشتر از این نمی­تواند در حصار تنگ دیدگاه زیست-پزشکی مانده و هدفی صرفاً بخشی و برونداد عملکرد یک وزارتخانه تلقی گردد مواد و روش کار: این مقاله کیفی، به روش تحقیق اسنادی، روایتی معرفت­شناسانه­ از منطق متأخر سیاستگذاری سلامت ارائه می­دارد. یافته ها: سیاست­گذاری برای سلامت باید مبتنی بر فهمی از آنچه که تاثیرات عمده­ای بر روی سلامت مردم دارند، باشد؛ آنچه که به عنوان عوامل«تهدیدکننده سلامت»، «محافظت­کننده سلامت» و «ارتقاء­دهنده سلامت» توصیف می­شوند. چنین فهمی به ظهور پارادایم جدیدی با عنوان «حکمرانی برای سلامت» منجر گردیده است. بحث و نتیجه گیری: حکمرانی برای سلامت، نه لزوما مداخله ای، بلکه، «نظامی ارزشی» و نوعی «نگریستن و باور­ فرهنگی-اجتماعی» به «توسعه پایدار» است که می­تواند منجر به فرصت­هایی برابر برای سلامت بهتر و کاهش بی­عدالتی گردد. بعلاوه اینکه، تمرکز مشارکت­جویانه بر همکاری بین­بخشی و هماهنگی فرابخشی سلامت، ویژگی­های سیستمی سیاستگذاریهای عمومی را تقویت­ کرده و منجر به برنامه­های اثربخش­تر در همه حوزه­های سیاستی می­شود. تحقق چنین آرمانی از حکمرانی یکپارچه برای سلامت، نیازمند «اراده سیاسی» لازم است.

Health, health policy, governance for health, sustainable development, سلامت, سیاستگذاری سلامت, حکمرانی برای سلامت, توسعه پایدار