استفاده از الگوی باورسلامت برای تغییر رفتار خوددرمانی با داروهای نیازمند نسخه در زنان ساکن شهر یاسوج

مقدمه: ﺧﻮددرﻣﺎﻧﻲ یکی از مشکلات عمده سلامت در جهان و ایران است که این مشکل در زﻧﺎن ﺑﻪ علت نقش کلیدی در ارتقای سلامت خانواده و اجتماع اﻫﻤﻴﺖ بیشتری دارد. این ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﺎ ﻫﺪف کاهش میزان خوددرمانی با داروهای نیازمند نسخه در زنان شهریاسوج با استفاده از الگوی باورسلامت انجام شده است. روش بررسی: این مطالعه ﻧﻴﻤﻪ ﺗﺠﺮﺑﻲ از نوع ﻗﺒﻞ و ﺑﻌﺪی با گروه کنترل است که در آن 192 نفر از زنان تحت پوشش ﻣﺮاﻛﺰ ﺑﻬﺪاﺷﺘﻲ درﻣﺎﻧﻲ شهری ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺗﺼﺎدﻓﻲ ﺳﺎده اﻧﺘﺨﺎب و در دو گروه مداخله و کنترل وارد شدند. پس از سنجش سازه های الگوی باورسلامت و تعیین وضعیت پیشگویی کنندگی هر سازه، مداخله آموزشی برای گروه مداخله طراحی شد که شامل جلسات آموزشی، تحویل پمفلت و ارسال پیامک برای مدت چهار هفته بود. سه ماه بعد از مداخله، داده های مربوط به دو گروه مداخله و کنترل مجددا جمع آوری و تحلیل شد. یافته ها: قبل از مداخله آموزشی بین سازه های الگو و رفتار خوددرمانی در دو گروه مداخله و کنترل، تفاوت معنادار مشاهده نشد (05/0 < p). مقایسه داده های حاصل از تکمیل پرسشنامه در دو گروه، قبل و سه ماه بعد، نشان داد که بعد از مداخله آموزشی بین دو گروه درمورد سازه حساسیت درک شده تفاوت معنادار وجود داشت (001/0P=). نتیجه گیری:  نتایج مطالعه، تاثیر به کارگیری الگوی باور سلامت را در تغییر رفتار خوددرمانی با داروهای نیازمند نسخه در زنان نشان داد. با افزایش حساسیت درک شده برای مصرف خودسرانه داروها، می توان خوددرمانی زنان را کاهش داد.

Keywords:

Self-medication , Health Belief Model , Women , خوددرمانی , الگوی باورسلامت , زنان