شهین طاهر زاده

پیش زمینه و هدف: هر خانواده شیوه­های خاصی را در تربیت فردی و اجتماعی فرزندان خویش به کار می­گیرد. این شیوه­ها که شیوه­های فرزندپروری نامیده می­شوند، فرد متاثر از عوامل مختلفی از جمله زیستی، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی می باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی آموزش شیوه های فرزند پروری بر پرخاشگری و خود کار آمدی نوجوانان دختر مقطع متوسطه اول شهرستان نسیم شهر در سال تحصیلی ۹۶-۹۵انجام  گرفته است. مواد و روش کار: روش پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول مدارس دولتی شهرستان نسیم شهر که در سال تحصیلی ۹۶-۹۵ مشغول به تحصیل می باشند را تشکیل می دهند. نمونه مورد بررسی در پژوهش حاضر شامل تعداد۳۰ نفر از جامعه آماری دانش آموزان مدارس دولتی مقطع متوسطه اول در پایه های هفتم، هشتم و نهم (هر پایه ۱۰ نفر) می باشد. روش نمونه جامعه آماری در دو گروه کنترل (۱۵نفر )و گروه آزمایشی (۱۵نفر) انتخاب شده اند. نمونه گیری در این پژوهش به این صورت که از بین دانش آموزان مقطع متوسطه اول به صورت  تصادفی طبقه ای از جدول مورگان و فرمول کوکران انتخاب شده اند.  ابزار پژوهش شامل دو پرسشنامه خودکارآمدی شرر و پرخاشگری باس و پری می باشد. همچنین، والدین گروه آزمایشی طی هشت جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت آموزش شیوههای فرزند پروری قرار گرفتند، اما والدین گروه کنترل مداخله ای در یافت نکرده اند. پس از اتمام جلسات آموزش، مجددا از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. دادههای  پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل  قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد، شیوههای فرزند پروری بر پرخاشگری و خود کارآمدی نوجوانان دختر تاثیر معنی­داری دارد (۰/۰۵>p). بحث و نتیجه گیری: در نتیجه با توجه به تاثیر شیوههای فرزند پروری بر پرخاشگری و خود کارآمدی که اهمیت ویژه ای بر دانش آموزان دختر دارد، آموزش این شیوهها برای والدین در سطوح مختلف و جنسیت (پسر- دختر ) توصیه می شود.

پرخاشگری, خود کار آمدی, شیوه های فرزند پروری